ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ - ΤΑ ΦΡΙΚΤΑ ΠΑΘΗ

Σταυρωθέντος σου Χριστέ, πᾶσα ἡ Κτίσις βλέπουσα ἔτρεμε, τὰ θεμέλια τῆς γῆς, διεδονήθησαν φόβῳ τοῦ κράτους σου, σοῦ γὰρ ὑψωθέντος σήμερον, γένος Ἑβραίων ἀπώλετο, τοῦ Ναοῦ τὸ καταπέτασμα, διεῤῥάγη διχῶς, τὰ μνημεῖα ἠνεῲχθησαν, καὶ νεκροὶ ἐκ τῶν τάφων ἐξανέστησαν. Ἑκατόνταρχος ἰδὼν τὸ θαῦμα, ἔφριξε, παρεστῶσα δὲ ἡ Μήτηρ σου, ἐβόα θρηνῳδοῦσα μητρικῶς, Πῶς μὴ θρηνήσω, καὶ τὰ σπλάγχνα μου τύψω, ὁρῶσά σε γυμνόν, ὡς κατάκριτον ἐν ξύλῳ κρεμάμενον; Ὁ σταυρωθεὶς καὶ ταφείς, καὶ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, Κύριε δόξα σοι.

" η Σταύρωση" πίνακας από το Μουσείο του Λούβρου

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 1976 ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

Ο ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΗΣ ΚΛΗΣΗΣ..

Μεγάλη Τρίτη σήμερα, η μέρα του Περιστέρη. Η μέρα που το «δέξαι», στο στόμα του, γινόταν κραυγή, και οι ψυχές των ανθρώπων που τον άκουγαν ηχεία. Ύψιστη πράξη ταπείνωσης, να το φωνάζεις το «δέξαι», και μάλιστα «τας πηγάς των δακρύων». Κι ωστόσο, πόσο ψηλώνει ο άνθρωπος έτσι... Αντίφαση; Όχι. Πραγματικότητα, ως αντιφατική έστω.

Στο πρόσωπο του Περιστέρη, πάντως, έλαβε χώρα μια αντίφαση. Και στο δικό του πρόσωπο, δηλαδή, όπως σε όλες τις μεγάλες προσωπικότητες στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Ακούστηκε και τον είδαμε όσο κανέναν άλλο «κάτοικο» του αναλογίου. Ωστόσο, στον εικοστό αιώνα, τον αιώνα της αναπαραγωγής ήχων και εικόνων, ελάχιστα, είναι γεγονός, ηχογραφήθηκε ή μαγνητοσκοπήθηκε σκόπιμα. Ο ίδιος δεν προωθούσε τον εαυτό του. Δεν το είχε φυσικά ανάγκη. Η προβολή του προσφερόταν απλόχερα, παρόλο που θα μπορούσε και χωρίς αυτή. Ίσως γι’ αυτό την άντεξε.

Αυτό, όμως, θα μπορούσε να εξελιχθεί ως εξής: επειδή κανένας, στον επίσημο φορέα της Ελληνικής Ραδιοτηλεόρασης, δεν έλαβε επίσημα τη μέριμνα να αποθησαυρίσει τα ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα, θα μπορούσε η μνήμη του να σβήσει, και μαζί της μια Τέχνη, μια εποχή, ένα ήθος, καλλιτεχνικό και ανθρώπινο. Και πράγματι, πριν αναλάβετε την πρωτοβουλία που πήρατε, διερωτάτο κανείς εύλογα: πού πήγε η σχολή Περιστέρη, οι μαθητές του;

Τώρα, πια, η ιστορία παίρνει νόημα. Ένας ωκεανός από ηχογραφήσεις ζωντανές παρουσιάζονται, μαρτυρίες ανθρώπων για τους οποίους ο Περιστέρης υπήρξε δάσκαλος, ούτως ή άλλως. Αυτές οι ηχογραφήσεις είναι σημαντικότερες από τις στοχευμένες. Γιατί, μαζί με τον Περιστέρη, αναβιώνει μια ολόκληρη εποχή, της Ελλάδας που θα θέλαμε να θυμούμαστε, της Ελλάδας που παρήγαγε ακόμα πολιτισμό, της Ελλάδας της ελπίδας.

Το εγχείρημά σας, επίσης, μάς θυμίζει κάτι πολύ σημαντικό: το Αγαθό δεν χάνεται. Ο Περιστέρης αυτό υπηρέτησε, ως καλλιτέχνης αλλά, πρωτίστως, ως προσωπικότητα. Η φωνή του αντηχεί στο θάλαμο της επίγνωσης του Αγαθού, τον μυστικό εκείνο θάλαμο, που τον ανακαλύπτει κανείς στην ψυχή του, όταν ακουστεί, εκεί, ο απόηχος μιας κλήσης...

Και οι Μεγάλες Εβδομάδες που μας χάρισε ο Περιστέρης, ήταν γεμάτες από τέτοιες κλήσεις! Καλή Ανάσταση...

Ι. Σ. Χριστοδούλου

Λέκτορας Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Κύπρου

Καθηγητής - σύμβουλος Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Μ.ΤΕΤΑΡΤΗ ( πρωί ) 2010

Η ακολουθία του Εσπερινού της Μ. Πέμπτης ( Μ. Τετάρτη πρωί) που πραγματοποιήθηκε σήμερα στον Ι.Ν. Αγ. Διονυσίου του Αρεοπαγίτου.
(στιχηρά και Δοξαστικό της Κασσιανής)

Μεγ. Τετάρτη πρωί ( rapidshare)
Μεγ. Τετάρτη πρωί ( gigasize )

από τη μετάδοση του Ρ/Σ της Εκκλησίας.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

ο μυστικός δείπνος - αντίγραφο του Leonardo da Vinci , Duomo di Torino

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Πέμπτῃ, οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες, ἀλληλοδιαδόχως ἔκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων, καὶ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων, παραδεδώκασιν ἡμῖν τέσσαρά τινα ἑορτάζειν, τὸν ἱερὸν Νιπτῆρα, τὸν μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ' ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων), τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχήν, καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν.

Μεγάλη Τετάρτη ( rapidshare )

Μεγάλη Τετάρτη ( gigasize )

Διπλοῦς ὁ Δεῖπνος, Πάσχα γὰρ νόμου φέρει,

Καὶ Πάσχα καινόν, Αἷμα. Σῶμα Δεσπότου.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΘΕΙΟ ΔΡΑΜΑ

" Περιμένοντας την Ανάσταση" - Εισαγωγή στο Θείο Δράμα

Ο Χρίστος Γιανναράς αναφέρεται στη Μεγάλη Εβδομάδα.
από την εκπομπή της ΕΤ1, δεκαετίας '80, που μεταδόθηκε χθες σε επανάληψη.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

« Τὴ Αγία καὶ Μεγάλη Τετάρτη,
τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρω Πόρνης γυναικός,
μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν,
ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου Πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονε»

Απόσπασμα από την Ακολουθία της Μεγάλης Τρίτης καθώς και το "Τροπάριο της Κασσιανής" , σε ηχογράφηση περί τα μέσα της δεκαετίας ’70 στη Μητρόπολη.

Χαρακτηριστική η ερμηνεία του « Πόρνη προσήλθε σοι...» με τις συνηχητικές γραμμές.

Μ. Τρίτη ( rapidshare)
Μ. Τρίτη (gigasize)

Κασσιανή και ... καλλιτεχνία

Μεγάλη Τρίτη σήμερα με το υπέροχο τροπάριο της Κασσιανής να ψέλνεται στις εκκλησίες. Και σκεφτήκαμε τον Φώτη Κόντογλου, αυτό τον εξαίρετο λογομάστορα και αγιογράφο που έγραφε μια σειρά κυριακάτικων άρθρων για το Πάσχα στην εφημερίδα «Ελευθερία» (1950-1963) και τα οποία κυκλοφορούν με τίτλο «Χριστός Ανέστη» από τις εκδόσεις «Αρμός». Ας γευθούμε λοιπόν το λόγο του γύρω από την Κασσιανή και το τροπάριό της:

«Το τροπάρι της Κασσιανής είναι πολύ αγαπημένο από τον ορθόδοξο λαό μας· πάνε να το ακούσουνε και άνθρωποι που δεν πηγαίνουνε ποτέ στην εκκλησιά. Σε τούτο συντελεί η έμπνευση με την οποία είναι γραμμένο, και το πάθος της αμαρτωλής που μετανοιώνει, καθώς κι η ιστορία της Κασσιανής που το σύνθεσε. Αλλά προπάντων, κατά την ιδέα μου, συγκινούσε τον κόσμο η μουσική του, πούναι αργή και μεγαλοπρεπής· γιατί οι δάσκαλοι της εκκλησιαστικής μουσικής μας το τονίσανε με ξεχωριστή αγάπη και φροντίδα. Πλην αυτό μπορεί να το πη κανένας για τα περασμένα χρόνια· τώρα, δε μπορώ να καταλάβω τι ακούνε στις περισσότερες εκκλησίες που το ψέλνουνε, ή καλύτερα που το τραγουδούνε με κάποιον τρόπο αυτοσχέδιο, με μια μουσική τάχα ευρωπαϊκή, που τη φτιάνουνε άνθρωποι χωρίς χριστιανική κατάνυξη και χωρίς κανένα μουσικό αίσθημα, αλλά με κείνη τη νεκρή και ψεύτικη αντίληψη της μουσικής, που θαρρούνε πως είναι η μουσική που ταιριάζει στην εποχή μας...

Ετσι λοιπόν και το τροπάρι της Κασσιανής, σε πολλές εκκλησίες ελληνικές ψέλνεται αγνώριστο, "μονδέρνο". Ο κάθε "νεωτεριστής" ψάλτης ντύνει την καϋμένη την Κασσιανή με ό,τι ρούχα του κατέβη στο κεφάλι, άλλος τη μασκαρεύει σαν τραγουδίστρια της οπερέτας, άλλος σαν αισθηματολογική κυρία της πιο μπουνταλάδικης ρομαντικής αναλατοσύνης, κι οι πιο πολλοί σαν μοντέρνα θεατρίνα: Η καλλιτεχνία, κύριε, έχει πέραση σήμερις! Ο κόσμος ζητά κατιτίς μονδέρνο στην εκκλησία. Περάσανε εκείνα τα κομπογιαννίτικα... Κι όλα αυτά τα κάνει από φόβο μην τον πούνε βλάχο και καθυστερημένον. Τα πάντα γίνονται ολοκαύτωμα στο βωμό της βλακείας και της ψωροπερηφάνειας...

Ο βίος της

Η Κασσιανή ή Κασσία ή Ικασία, έζησε στα χρόνια που βασίλευε στην Πόλη ο Θεόφιλος, από τα 829 έως 842 μ.Χ. Βαστούσε από αρχοντικό σπίτι, και γι αυτό ήτανε ανάμεσα στις πιο όμορφες και στις πιο σπουδασμένες παρθένες, που μαζευτήκανε στο παλάτι, για να διαλέξη ο βασιλιάς την καλύτερη για γυναίκα του. Αλλά έχασε την κορώνα από την εξυπνάδα της, γιατί περνώντας ο βασιλιάς από μπροστά της, τον σταμάτησε ή εμορφιά της κι η σεμνότητά της. Και για να χαριεντισθή μαζί της, της είπε "Από τη γυναίκα πηγάσανε τα κακά", θέλοντας να πη πως η Εύα έφερε την κατάρα στους ανθρώπους. Κι η Κασσιανή του αποκρίθηκε "Αλλά κι από τη γυναίκα πηγάσανε τα καλύτερα" θέλοντας να πη πως η Παναγία έφερε στον κόσμο τη σωτηρία. Τότε ο Θεόφιλος, κρίνοντας πως ήτανε πολύ έξυπνη για να την πάρη γυναίκα, έδωσε το μήλο στη Θεοδώρα, και τη στεφανώθηκε.

Η Κασσιανή φόρεσε το ράσο, κι έχτισε ένα μοναστήρι, που σωζότανε μέχρι τα τελευταία χρόνια του βυζαντινού κράτους και λεγόταν Ικάσιον και κει πέρασε τη ζωή της, με νηστεία και με μεγάλη ευλάβεια. Το αγαπημένο έργο της ήτανε το διάβασμα και το γράψιμο. Ανάμεσα στα τροπάρια που έγραψε, το τροπάρι της αμαρτωλής γυναίκας είναι το πασίγνωστο, που το είπανε "της Κασσιανής το τροπάρι", και το ψέλνουνε τη Μεγάλη Τρίτη το βράδυ. Στα καλά χρόνια μαζευόντανε κοντά στον ψάλτη βοηθοί και κανονάρχοι και το ψέλνανε με μεγάλη κατάνυξη· ο κόσμος έκλαιγε, πολλές φορές κλαίγανε κι οι ψαλτάδες. Τώρα πού τέτοια πράγματα! Πώς να κλάψης ακούγοντας έναν ψάλτη νερόβραστον, άνοστο θεατρίνο δίχως καρδιά;

Το τροπάρι

Λοιπόν το τροπάρι της Κασσιανής λέγει: "Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη. Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας. Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.

Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης. Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· αυτά τα ποδάρια, που σαν τ' άκουσε η Εύα να περπατάνε κατά το δειλινό, από το φόβο της κρύφτηκε. Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος".

Λένε οι ιστορικοί για τη φράση "Αυτά τα ποδάρια" κ.λπ. που είναι στη μέση του τροπαριού, πως είναι γραμμένη από το Θεόφιλο. Γιατί ο βασιλιάς θέλησε ύστερα από χρόνια να κάνη περιοδεία στα μοναστήρια. Και σαν πήγε στο μοναστήρι της Κασσιανής, ζήτησε να τον πάνε στο κελλί της. Και σαν άκουσε τα πατήματά του αυτό το θρηνητικό αηδόνι, έφυγε τρομαγμένο και κρύφτηκε στο προσευχητάριό της. Κι ο Θεόφιλος, μπαίνοντας στο κελλί, είδε απάνω στο αναλόγιο που έγραφε η Κασσιανή ένα χαρτί με το τροπάρι τούτο μισογραμμένο, γιατί κείνη την ώρα τόγραφε. Και διαβάζοντάς το ο βασιλιάς, συγκινήθηκε, και πήρε το φτερό κι έγραψε: "Αυτά τα ποδάρια άκουσε η Εύα να περπατάνε κατά το δειλινό, κι από το φόβο της κρύφθηκε", υπονοώντας πως η Κασσιανή άκουσε το περπάτημά του και κρύφθηκε τρομαγμένη...

Η Κασσιανή φαίνεται πως μελοποιούσε η ίδια τα υμνολογήματά της, κατά την τότε συνήθεια. Εγραψε και πολλά άλλα, κυρίως "Κανόνας", όπως λέγονται οι Καταβασίες. Από δαύτους ο πιο ωραίος είναι ο Κανόνας που ψέλνεται το Μεγάλο Σάββατο, το "Κύματι θαλάσσης" και που ευωδιάζει από αγνότητα παρθενική κι από κάποια πνοή αθανασίας: "Εκστηθι φρίττων ουρανέ, και σαλευθήτωσαν τα θεμέλια της γης· ιδού γαρ εν νεκροίς λογίζεται ο εν υψίστοις οικών, και τάφω σμικρώ ξενοδοκείται· ον παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας". Εγραψε και τα κατανυκτικά δοξαστικά, που ψέλνουνε στον εσπερινό των Χριστουγέννων και στο Γενέσιον του Προδρόμου, καθώς και τα στιχηρά στους μάρτυρες Σαμωνά, Αβιβον, Ευστράτιον και Αυξέντιον».

Γ.Ε.Β.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/04/2002

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ

Τὶ ῥαθυμεῖς ἀθλία ψυχή μου; τὶ φαντάζη ἀκαίρως μερίμνας ἀφελεῖς; τὶ ἀσχολεὶς πρὸς τὰ ῥέοντα; ἐσχάτη ὥρα ἐστὶν ἀπάρτι, καὶ χωρίζεσθαι μέλλομεν τῶν ἐνταῦθα, ἕως καιρὸν κεκτημένη, ἀνάνηψον κράζουσα. Ἡμάρτηκά σοὶ Σωτήρ μου, μὴ ἐκκόψης με, ὥσπερ τὴν ἄκαρπον συκήν, ἀλλ' ὡς εὔσπλαγχνος Χριστέ, κατοικτείρησον, φόβω κραυγάζουσαν. Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ.

Τρίτη μεγίστη Παρθένους δέκα φέρει

Αποσπάσματα από την ακολουθία της Μεγάλης Δευτέρας εσπέρας, από τη Μητρόπολη του 1989.

Μ. Δευτέρα εσπέρας ( rapidshare )
Μ. Δευτέρα εσπέρας ( gigasize )

ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΪΩΝ ΕΣΠΕΡΑΣ

Ἐρχόμενος ὁ Κύριος πρὸς τὸ ἑκούσιον πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις έλεγεν ἐν τῇ ὀδῶ˙ Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδοθήσεται ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ. Δεῦτε οὒν καὶ ἠμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῶ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δί΄αὐτὸν ταὶς τοῦ βίου ἠδοναῖς˙ ἴνα καὶ συζήσωμεν αὐτῶ καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ. Οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ διὰ τὸ παθεῖν, ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρα μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου καὶ Θεὸν ὑμῶν. Καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν

Το Δοξαστικό των Αίνων " Κύριε, ερχόμενος προς το πάθος..." , τα απόστιχα καθώς και το Δοξαστικό των Αποστίχων από την Ακολουθία του Νυμφίου της Κυριακής των Βαΐων, σε ηχογράφηση του 1989.

Κυριακή Βαΐων 1989 ( rapidshare )
Κυριακή Βαΐων 1989 ( gigasize )

H εισοδος στην ΙερουσαλήμDUCCIO DI BONINSEGNA - BOSE

Το στιχηρό των Αίνων " Ερχόμενος ο Κύριος... " της ίδιας ακολουθίας, από ηχογράφηση στη Μητρόπολη. Εκπληκτική ερμηνεία και σταθερά πατήματα από τον Σπ. Περιστέρη, παρά το ότι η βάση είναι ο SOL δίεση.
Θερμές ευχαριστίες στον φίλο του ιστολογίου GiorgosS για την ευγενική του παραχώρηση.

Ερχόμενος ο Κύριος

Η ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 2010

Η επίσημη Δοξολογία για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, από τον Ιερό Ναό Αγ. Διονυσίου του Αρεοπαγίτου.

από τη μετάδοση της ERT World

Εγώ, η οικογένειά μου, τ'άρματά μου, το αίμα μου, ό,τι έχω είναι για την Ελλάδα

Φανταστική σύνθεση του Δ. Τσόκου (1849) με σκηνή ορκωμοσίας του Κολοκοτρώνη στη Ζάκυνθο.
(Αθήνα, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο)

« Εγώ, η οικογένειά μου, τ' άρματά μου, το αίμα μου, ό,τι έχω, είναι για την Ελλάδα.»

Από τον όρκο που έδωσε ο Γέρος του Μοριά στη Φιλική εταιρεία,

πρόσφυγας στη Ζάκυνθο, κατατρεγμένος από τον Αλή πασά.

Σπύρος Μελάς, Ο Γέρος του Μοριά

eδανεισμένο από τη γητεύτρια

ΚΕΡΔΙΣΑ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΜΗΤΕΡΑ! ΚΙ ΕΧΩ ΕΛΠΙΔΕΣ...

Mαντώ Mαυρογένους (Madon), Adam Friedel

Γεννήθηκα στην Τεργέστη το 1797, τότε που ο Βοναπάρτης θριάμβευε... Μια άγρια νύχτα κι ενώ ήμουν δύο ημερών, ακούγονται μανιασμένα χτυπήματα στην εξώπορτά μας κι αγριοφωνάρες Αυστριακών!Ανοίγει την πόρτα ο πατέρας πριν την τσακίσουν και ορμούν μέσα αστυνομικοί σαν λαίλαπα, πλημμυρίζουν το σπίτι και το μαγαζί στο ισόγειο,ψάχνουν παντού, αδειάζουν τα εμπορεύματά μας στο δρόμο, σπάζουν, ρημάζουν, συλλαμβάνουν τον πατέρα... Πριν τον συλλάβουν, είχαν πιάσει τον Ρήγα μαζί με τον συνεργάτη του τον Περραιβό και μερικούς συντρόφους τους, στο Βασιλικό Πανδοχείο της Τεργέστης και τους μετέφεραν αλυσοδεμένους σαν κακούργους, στη Βιέννη για ανάκριση... Φυσικά κρίθηκαν ένοχοι και παραδόθηκαν στον πασά του Βελιγραδίου για να τους φέρει στην Πόλη για εκτέλεση... Μα εκείνος επειδή είχε πληροφορίες πως ο πασάς του Βιδινίου, στενός φίλος του Ρήγα, σχεδίαζε να τους ελευθερώσει, πρόσταξε να τους κρεμάσουν μια πέτρα στο λαιμό και να τους ρίξουν στο Δούναβη. Ο Ρήγας αντιστέκεται. Με αλυσοδεμένα χέρια, καταφέρνει να ρίξει κάτω το δήμιο και τότε ο πασάς προστάζει να τον τουφεκίσουν.

Pήγας Bελεστίνος
Λιθογραφία χαραγμένη από τον A. Kριεζή, 504x373 εκ.

Πριν ξεψυχήσει λέγεται πως είπε:« Έτσι πεθαίνουν τα παλικάρια! Αρκετό σπόρο έσπειρα που θα βλαστήσει και το έθνος μου θα συνάξει τον καρπό. »Ήταν καλοκαίρι του 1798...Προφητικά τα λόγια του γιατί ο Ρήγας τραγουδάει ακόμα τα τραγούδια του στον ωκεανό της αιωνιότητας για κείνη την πατρίδα που ονειρεύτηκε...Και σαγηνεύει όσους ακούνε...

Kοραής και ο Pήγας βοηθούν την Eλλάδα να εγερθεί Έγχρωμη λιθογραφία, 40x32 εκ. 1911 Θεόφιλος Xατζημιχαήλ (1868-1934)

Την βραδιά που έπιασαν τον Ρήγα και τον πατέρα, κατά τη μάνα μου, θα έπρεπε να έρθουν οι μοίρες να με μοιράνουν κι επειδή χάρισα αργότερα όλη την προίκα μου στον αγώνα μας, η μάνα μου με είπε καταραμένη... που κατέστρεψα το σπιτικό μας... Όχι μάνα, δεν είμαι καταραμένη. Είμαι ευλογημένη που έδωσα την περιουσία μου και ζώστηκα το σπαθί μου, για να ξαναφανεί στον κόσμο το καταφρονεμένο από τα έθνη και περιφρονημένο όνομα της Ελλάδας. Και ρωτάς ποιό είναι το δικό μου κέρδος, εκτός κι αν λογαριάζω κέρδος τα ψίχουλα της σύνταξής μου και τη λησμονιά. Κέρδισα μια Πατρίδα, μητέρα! Κι έχω ελπίδες...

Αποσπάσματα από παρουσίαση μαθητών μου σε σχολική γιορτή,βασισμένα στο βιβλίο της Λιλής Μαυροκεφάλου, Της φωτιάς και της ερημιάς, εκδόσεις Λιβάνη

δανεισμένο από τη γητεύτρια

Η " ΚΟΥΦΗ " ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Η έκτη και τελευταία εβδομάδα της Μεγ. Σαρακοστής

ονομάζεται " Εβδομάδα των Βαϊων". Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαϊων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν' ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ. Το θέμα και ο τόνος αυτής της εβδομάδας δίνονται την Κυριακή το απόγευμα στον Εσπερινό:
Την έκτη των σεπτών Νηστειών Εβδομάδα, προθύμως απαρχόμενοι, Κυρίω προεόρτιον ύμνον των Βαϊων άσωμεν πιστοί, ερχομένω εν δόξη δυνάμει Θεότητος, επί την Ιερουσαλήμ, νεκρώσαι τον θάνατον...
Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος - η αρρώστεια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ' όλα αυτά.

Έτσι τη Δευτέρα ακούμε: Σήμερον Χριστώ, πέραν Ιορδάνου διατρίβοντι, δηλούται η νόσος του Λαζάρου...
Την Τρίτη: Χθές και σήμερον η νόσος του Λαζάρου.
Την Τετάρτη: Σήμερον Λάζαρος, θανών θάπτεται, και θρήνον άδουσι αι τούτου σύγγονοι, ως δε προγνώστης Θεός...
Την Πέμπτη: Δισημερεύει σήμερον, θανών ο Λάζαρος...
Τέλος την Παρασκευή: Έρχεται ο Κύριος εις Βηθανία... εξαναστήσαι...

Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο - πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού. Πλησιάζει η "ώρα του Χριστού" για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του.
Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για "την κοινήν ανάστασιν" (τροπάρια της ημέρας).
Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολοκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του: " Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας... ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν... και εδάκρυσεν" (Ιωάν. 11, 33-35).

Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαϊων είναι η "έναρξη του Σταυρού". Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής, η προεόρτια αυτών των ημερών, είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής.

πηγή: www.monipetraki.gr