Όπως πολλές φορές έχουμε γράψει από αυτό εδώ το μπλοκ, η ζωή του ανθρώπου και όχι μόνο, είναι πόνος. Ο πόνος είναι δεδομένος. Την χαρά την ανακαλύπτουμε. Είναι τέχνη, ζωής, είναι ερμηνεία. Όχι ότι δεν υπάρχει αλλά δεν έχει οντολογικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή δεν γεννιέται κανείς με το χαμόγελο αλλά με πόνο, κλάμα, οδύνη. Αργότερα το γεγονός αυτό ,μέσα απο το πολιτισμικό μοντέλο ερμηνείας που έχουμε γίνεται χαρά και πανηγύρι. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν λαοί που κλαίνε στην γέννα των ανθρώπων και γελάνε την μέρα που "πεθαίνουν". Βέβαια και η μια αντίδραση και η άλλη είναι ακραίες. Γιατί η ζωή και άνθρωπος είναι μια χαρμολύπη. Ενα συναμφότερο. Ωστόσο φαίνεται οτι η διαδικασία του πόνου έχει την μερίδα του λέοντος ή την περισσότερη δύναμη αποτύπωσης στην διαδρομή της ζωής μας. Γι αυτό και μια ισχυρή θλίψη κλονίζει ή και αφανίζει τις χαρές που ζήσαμε. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει οτι παύουμε να χαιρόμαστε και να διαμορφώνουμε την ζωή μας με τετοιο τρόπο ώστε να ζούμε όμορφα και χαρούμενα ακόμη και μέσα στις δοκιμασίες που βιώνουμε.
Όλο το σύμπαν ζει και πορεύεται μέσα στην οδύνη. Ο ανταγωνισμός της επιβίωσης εως θανάτου παρατηρείται σε όλες τις μορφές, δομές, εκφάνσεις της συμπαντικής ζωής. Ακόμη και αυτό το πανέμορφο τριαντάφυλλο που εσύ θαυμάζεις και ποιήματα γράφεις ζει από τον "θάνατο" άλλων μορφών ύπαρξης. Αργότερα και αυτό με την σειρά του μέσα από την διαδικασία της αποσύνθεσης και του "θανάτου", θα γίνει τροφή για κάποια άλλη μορφή ζωής. Και έτσι κάπως όλα πορεύονται μέσα σε αυτή την αέναη διαδικασία ζωής και "θανάτου," χαράς και πόνου. Ένας κύκλος που δεν σταματάει ποτέ, γιατί την στιγμή που θα σταματήσει θα πάψει να υπάρχει ζωή, σε αυτό τον πλανήτη, σε αυτό τον κόσμο που ζούμε. Και αυτό πρέπει ιδιαιτέρως να το κατανοήσουμε.
Αυτή η πραγματικότητα φαίνεται να είναι απίστευτα οδυνηρή για τον άνθρωπο. Η υπαρξιακή απειλή που αισθάνεται είναι τέτοιου βαθμού και μεγέθους εσωτερικού κλονισμού, όπου αναγκάζεται να αρνηθεί την πραγματικότητα και να φύγει στην σφαίρα του φαντασιακού. Έτσι διαμορφώνει πλαστούς εικονικούς κόσμους που κρύβονται πίσω από την φλυαρία του μυαλού και των λέξεων, πίσω από σπουδαίες φιλοσοφίες, πίσω από μύθους, υπερφυσικά γεγονότα, υπερασπιστές «δογμάτων», δικηγόρους του Θεού, ιεροεξεταστές, εξιδανίκευση προσώπων, τόπων και καταστάσεων, καθαρές ιδεολογίες κ.ο.κ Και σαφέστατα πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο πόνος της ύπαρξης, η ανυπέρβλητη αδυναμία να πεις όταν πεινάς πεινώ, όταν διψάς διψώ, όταν αγαπάς αγαπώ, όταν φοβάσαι φοβάμαι, όταν δεν πιστεύεις στον Θεό, Θεέ μου σε χάνω, δεν μπορώ να πιστέψω, είμαι αδύναμος και είσαι μυστηριώδης κ.ο.κ.
Τότε μασκαρεύεις τις ανάγκες σου και φεύγεις στου μυαλού σου τούς κόσμους, στην φαντασία των φαντασμάτων σου. Δεν είναι απόλυτα κακό. Ίσως πολλές φορές απαραίτητο στοιχείο επιβίωσης, απλά με ταπείνωση και βαθιά επίγνωση αποδέξου το. Πίστεψε με, κάνει τα πράγματα πολύ καλύτερα.
Υ.Γ. Ίσως επανέλθω με κάποια συνέχεια στο ίδιο θέμα.
