 |
| ιδοὺ εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδοὺ εἶ καλή, ὀφθαλμοί σου περιστεραί. Άσμα Ασμάτων, 1:15 |
Η αμοιβαιότητα σημαίνεται στο βλέμμα. Το πρώτο σκίρτημα είναι πάντα η
αθέλητη στάση δυό βλεμμάτων που διασταυρώθηκαν. Δηλαδή ο έρωτας
γεννιέται στο φως. Βλέμμα, χαμόγελο, φωνή, χειρονομία, κίνηση –όριο του
σωματικού και του ασώματου– τόπος των σημαινόντων της αμοιβαιότητας.
Το φως του ερωτευμένου βλέμματος περνάει στα χείλη. Το χαμόγελο δεν
είναι σύσπαση, είναι λάμψη. Βλέμμα και χαμόγελο αξεδιάλυτα, το ίδιο φως.
Ανταύγεια μοναδικότητας, δελφίς του πόθου.
Τρίτο άυλο πεδίο, η φωνή. Ζεστασιά της φωνής, τρέμουλο της επιθυμίας,
τρυφερότητα που δεν κρύβεται, όσο κι αν προσπαθεί. Το «ράγισμα» της
φωνής στην ερωτική έκπληξη, πρωτάκουστος ήχος το όνομά μας στα χείλη του
Άλλου. Κι όσο διαρκεί ο έρωτας, σε κάθε λόγο η φωνή ψηλαφητή σάρκα,
αισθητή αμεσότητα. Εκφορά του λόγου ένσαρκη στη μουσική μιας μοναδικής
κλήσης.
Η μουσική μεταγράφεται στη «χάρη» της κίνησης, της χειρονομίας. Χάρη
σημαίνει ρυθμό κάλλους που καλεί στην τρυφερότητα –κλήση απτή όσο και η
μουσική της φωνής. Ο έρωτας μεταλλάζει τις χειρονομίες, μεταλλάζει το
βάδισμα, την κίνηση της κεφαλής, των ώμων, δίνει άλλο ρυθμό στο κορμί
–κάτι σαν συνεσταλμένη χορευτική διάθεση, ανεπαίσθητο κύμα κρυμμένης
χαράς.
Άυλη συγχορδία σε απεριόριστη διαβάθμιση τόνων. Από την εγωκεντρική
επιθυμία, ως την παραφορά της αυτοπροσφοράς. Από την απρόσωπη ανάγκη
κατοχής και ιδιοποίησης, ως την τέλεια αυτοεγκατάλειψη, την αγαπητική
κένωση. Από τον θάνατο, ως τη ζωή.
Διαβάζουμε τον έρωτα στο βλέμμα, στο χαμόγελο, στη χάρη της κίνησης.
Το κορμί μιλάει τη γλώσσα της ψυχής, η ψυχή λέει τον πόθο της ζωής με το
φως μιας ανυπότακτης σε ορισμούς εκφραστικής.
κείμενο δανεισμένο από ΖΩΝΤΑΝΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
