........
Εκείνη την εποχή το Ωδείο Αθηνών ήταν μια Κυψέλη νέων μελισσών που έμελλε να δώσουν πολύ μέλι στον τόπο. Δίπλα ακριβώς στην αίθουσα της Δραματικής ήταν το γραφείο και το σπουδαστήριο του Γεωργίου Σκλάβου, ενός από τους μείζονες συνθέτες της Εθνικής Σχολής. Συχνά διέσχιζε τον κήπο ο πολύς Φιλοκτήτης Οικονομίδης, διευθυντής και πρώτος μαέστρος της Κρατικής Ορχήστρας, ο Θεόδωρος Βαβαγιάννης, ένας γλυκύτατος σβέλτος άνθρωπος που χόρευε διευθύνοντας Μπετόβεν. Ο Φαραντάτος, αυστηρός και αμείλικτος δάσκαλος πιάνου, ο Βολονίνης, σολίστας της Κρατικής, πρώτο βιολί. Και ο ιδιοφυής Σπύρος Περιστέρης, αρχιψάλτης της Μητρόπολης.
Μαζί μας σπούδαζαν μουσική ο Ξαρχάκος, βιολί τότε ο Μούτσης, τραγούδι η Γιοβάννα και σύνθεση ο Μαρκόπουλος, βιολί ο Κώστας Καβάκος (ο πατέρας του Λεωνίδα), βιολοντσέλο ο Κώστας Κύρου, αργότερα κορυφαίοι στην Κρατική Ορχήστρα. Θυμάμαι που ο Ροντήρης έφερε κάποτε στην τάξη τον Μαρκόπουλο που ο Φαραντάτος τον κλείδωνε σε μια αίθουσα για ώρες ώστε να λύσει ένα πρόβλημα- θέμα φούγκας για να μας βεβαιώσει πόσες ώρες εργαζόταν. Θυμάμαι τότε ο Μαρκόπουλος έμενε σε ένα δωμάτιο στο σπίτι του Μποστ και είχε συγκροτήσει μια ορχήστρα δωματίου με Ξαρχάκο, Λεοντή, Κύρου, Καβάκο, Μούτση που βέβαια δεν φτούρησε. Δεν λέγεται η ζήλεια όλων μας όταν φώναξε στο Εθνικό ο Σολομός τον Μαρκόπουλο και δεκαεννιάχρονος έγραψε τη μουσική για τα «Λάθη μιας νύχτας» του Γκόλντσμιθ.
