Κι
έρχεται η στιγμή που, άνθρωποι που μας «σημάδεψαν» στη ζωή, μας εγκαταλείπουν. Για
το «ταξίδι τ’αλωτινό... το απ’ αλλού φερμένο». Για τη «γειτονιά των Αγγέλων», όπως
λέει ο λαός.
Όσο
κι αν η παρατεταμένη νοσηλεία γίνεται απήχημα «κακών», εν τούτοις η ανθρώπινη
μας φύση, δεν θα συμβιβαστεί ποτέ με τον θάνατο.
Η
έμφυτη τάση του ανθρώπου να ψάχνει πρότυπα και συναισθηματικά «λιμάνια», τον κάνει
όμαιμο και σύσσωμο αυτών που, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, τον «αγγίζουν». Αν θέλετε...
τον εκφράζουν.
Ο
«ΚΑΛΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ», μάς δίδαξε.
Ο
απλός Έλληνας του μόχθου, του αγώνα, της επανάστασης και της ανάγκης για επιβίωση
βρήκε τον εκφραστή του στο πρόσωπο του Θανάση Βέγγου.
Τί
κι αν η εκδικητικότητα του τότε κράτους για τις αριστερές του πεποιθήσεις και
καταβολές τόν οδήγησε, στον κατ' ευφημισμόν «νέο Παρθενώνα», στη Μακρόνησο, ο νεαρός
τότε Βέγγος, εξώριστος, βίωσε τον εξευτελισμό, έμαθε να υπομένει, υιοθετώντας
την αξιοπρέπεια ως στάση ζωής γνωρίζοντας ταυτόχρονα τη συντροφική αλληλεγγύη.
Η
ευαισθησία της ψυχής του σε συνδιασμό με την μαχητικότητα της ανάγκης για επιβίωση,
η ανιδιοτελής προσφορά στον συνάνθρωπο, το χαμόγελο και η χαρά της ευτυχίας όταν
αντίκρυζε χαμογελαστά πρόσωπα, είναι μερικά από τα χαρίσματα – τάλαντα του Θανάση
Βέγγου.
Μεγάλες
προσωπικότητες πολλές ανέδειξε ετούτος ο τόπος. Ο Βέγγος, όμως, είχε μια
αξιοσημείωτη διαφορά. Έγινε ο «δικός μας άνθρωπος». Κατάφερε να γαληνέψει καρδιές
πονεμένες, να ενεργοποιήσει τις ευαίσθητες χορδές μας που οι δυσκολίες και η καθημερινότητα
τις είχαν σε λήθαργο, κατάφερε να μας περάσει το μήνυμα της αισιοδοξίας στη
βιοπάλη. Κάτι που ο Χριστιανικός Λαός το έχει συνδέσει με την αύρα της Μεγάλης
Παρασκευής και την προσμονή – υπόσχεση της Αναστάσεως.
Ελάχιστος
φόρος τιμής και σεβασμού στον «καλό μας άνθρωπο».
Θα
μας λείψει...
Αιωνία
του η μνήμη.
