Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΑΘΗΝΩΝ

20 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την 26η Σεπτεμβρίου 1989 . Ημέρα κατα την οποία έπεφτε νεκρός ο Παύλος Μπακογιάννης από τις σφαίρες των τρομοκρατών στην είσοδο του γραφείου του στην οδό Ομήρου.

Χωρίς να θέλουμε να προσδώσουμε οποιαδήποτε πολιτική ή κομματική χροιά στο ιστολόγιό μας και παραμένοντας πιστοί στον σκοπό της διαδικτυακής μας παρουσίας, " ανεβάζουμε" την Εξόδιο Ακολουθία του Παύλου Μπακογιάννη από τη Μητρόπολη Αθηνών, όπως μεταδόθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1989, από τον ραδιοφωνικό Antenna 97,1 Fm-Stereo, με τον σχολιασμό του Τέρενς Κουίκ και άλλων δημοσιογράφων.

Στην Κηδεία, χοροστάτησε ο Μακαριστός Σεραφείμ συμπαραστατούμενος και από άλλους Αρχιερείς, μεταξύ των οποίων και ο Μακαριστός Χριστόδουλος.
Έψαλλαν μέλη της χορωδίας της Μητροπόλεως στον γυναικωνύτη, όπως συνηθίζεται στη Μητρόπολη σε τέτοιες περιπτώσεις, υπό τη διεύθυνση του Ευάγγ. Τζελά.
Χαρακτηριστική η ερμηνεία του Αποστολικού Αναγνώσματος από τον αείμνηστο Βαγγέλη Τζελά.

Ακούστε δήλωση του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ως Μητροπολίτου τότε Δημητριάδος, στον Δημοσιογράφο Γιώργο Κολοκοτρώνη, για τον Παύλο Μπακογιάννη

Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ...

Απόστολε Χριστώ τω Θεώ ηγαπημένε, επιτάχυνον ρύσαι λαόν αναπολόγητον δέχεταί σε προσπίπτοντα, ο επιπεσόντα τω στήθει καταδεξάμενος, ον ικέτευε Θεολόγε, και επίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην και το μέγα έλεος.

Το Δοξαστικό των Αίνων σε ήχο πλ.Δ' υπό Νικολάου Χρυσοχοϊδου.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γεννήθηκε στην Γαλιλαία. Ο πατέρας του ονομαζόταν.... διαβάστε περισσότερα

ΤΟΝ ΕΝ ΓΕΝΝΗΤΟΙΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΜΕΙΖΟΝΑ

"Η πρώην ου τίκτουσα, στείρα ευφράνθητι. Ιδού γάρ συνέλαβες Ηλίου λύχνου σαφώς, φωτίζειν τον μέλλοντα, πάσαν την οικουμένην, αβλεψία νοσούσαν. Χόρευε Ζαχαρία, εκβοών παρρησία. Προφήτης του Υψίστου, εστιν ο μέλλων τίκτεσθαι".


Τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον «εν γεννητοίς γυναικών μείζονα» τον μεγαλύτερο σε αξία από όλους τους άλλους προφήτες, γέννησε η ηλικιωμένη και στείρα Ελισάβετ. Αξιοθαύμαστη φάνηκε και η όγδοη ημέρα της περιτομής, στα ονομαστήρια του παιδιού. Ο πατέρας του που τον ρωτούσαν με νεύματα, διότι δεν μπορούσε να μιλήσει, ζήτησε πινακίδιο και έγραψε, «Ιωάννης εστι το όνομα αυτού».Και αμέσως λύθηκε η γλώσσα του από τον εννεάμηνο δεσμό και φωτισμένος από το Πνεύμα το Άγιο άρχισε να ψάλλει τη β’ Ωδή της Νέας Διαθήκης δοξάζοντας το Θεό του Ισραήλ, ο οποίος πραγματοποίησε τις υποσχέσεις του, επισκέφτηκε και εξαπέστειλε το φως το σωτήριο «τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις».

Και προς το νεογέννητο παιδί του, αποκαλύπτει την προφητική αποστολή του λέγοντας: «Και συ, παιδίον, προφήτης υψίστου κληθήση, προπορεύση γαρ προ προσώπου Κυρίου ετοιμάσαι οδούς αυτού». Ο μικρός Ιωάννης, του οποίου το όνομα είναι συνώνυμο της χαράς και των θείων χαρισμάτων, μεγάλωνε και «εκραταιούτο πνεύματι και ην εν ταιςερήμοις» (έτσι διέφυγε τη σφαγή του Ηρώδη).

Ο Τίμιος Πρόδρομος είναι ο «άγγελος», δηλαδή ο «αγγελιοφόρος», ο οποίος στάλθηκε για να προετοιμάσει το δρόμο του Κυρίου. Κι άλλοι προφήτες μίλησαν για τον Μεσσία. Ο Τίμιος Πρόδρομος όμως είναι ο τελευταίος, ο μεγαλύτερος και σεβασμιότερος. Όπως λέει ο άγιος Κύριλλος ο Ιεροσολύμων «ο μέγιστος μεν εν προφήταις, αρχηγός δε της καινής διαθήκης, και τρόπον τινά συνάπτων αμφοτέρας εν αυτώ τας διαθήκας, παλαιά τε και καινήν» Δεν κήρυξε απλώς το Χριστό, αξιώθηκε να τον δείξει στα πλήθη, να Τον βαπτίσει και να Τον κηρύξει στον κόσμο των νεκρών. Τέλος, υπερασπίζοντας το νόμο του Κυρίου και την αλήθεια του έχυσε ακόμα και το αίμα του.

Η θέση του Τιμίου Προδρόμου στην Εκκλησία είναι τιμητική. Στις δεήσεις και τις προσευχές της αναφέρεται μετά τη Μητέρα του Κυρίου. Η Εκκλησία έχει αφιερωμένη μια μέρα της εβδομάδας, την Τρίτη, εξολοκλήρου σ’ αυτόν. Η εορτή του Ιωάννου του Προδρόμου στις 7 Ιανουαρίου, για τον οποίο ο Κύριος είπε ότι κανείς άνθρωπος δε στάθηκε μεγαλύτερός του, καθιερώθηκε τον 5ομ.Χ. αιώνα. Η σύλληψή του εορτάζεται στις 23 Σεπτεμβρίου, έξι μήνες πριν από τον Ευαγγελισμό, η γέννησή του στις 24 Ιουνίου, έξι μήνες πριν από τα Χριστούγεννα και η μνήμη του θανάτου του στις 29 Αυγούστου.

με τη βοήθεια του AgionOros.net

ΕΠΙΦΑΝΙΑ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης, ΕΠΙΦΑΝΙΑ, 1937.
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Ένα τραγούδι, σαν αρχαίος ομηρικός ψαλμός, που συνδιάζει υψηλή ποίηση με πυκνές και αλλεπάλληλες εικόνες και μεταφορές.
Επική μουσική και άψογη εκφορά του ελληνικού λόγου.

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεββάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά• τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.

Κράτησα τη ζωή μου,
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς,
καμμιά φωτιά στην κορυφή τους• βραδυάζει.

Κράτησα τη ζωή μου• στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν, μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή, βυζαίνοντας το παιδί της.

Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές• o χιονισμένος
κάμπος, ώς πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν,
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκκλήσια, μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή,
δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ• ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο τής θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι τής σιωπής.

Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού σ' αγγίζει
στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου,
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή,
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει, δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν, εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο• τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια τών πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα τού ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή· κράτησα τη ζωή μου.

Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

Στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη που έφυγε στις 20 Σεπτεμβρίου 1971.

με τη βοήθεια του seferisgiorgos.blogspot.com

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ...

Στον αείμνηστο δάσκαλό μας Σπύρο Περιστέρη...
Το πρωινό της 14ης Σεπτεμβρίου 1998, πέταξε για τον ουρανό...
Εκεί, δίπλα στον Ιησού που τόσα χρόνια τραγούδησε...
Αιωνία του η μνήμη....



από τα δημοσιεύματα της εποχής:

ΧΑΙΡΕ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΤΙΖΕΙΣ ΤΑ ΜΗΝΑΙΑ ΤΩΝ ΚΗΠΩΝ...

ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ - ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Το Δοξαστικό του Εσπερινού και των Αίνων σε μελοποίηση Νικ. Χρυσοχοϊδου, όπως ψάλλεται στη Μητρόπολη.

Το Αργό Κεκραγάριο σε ήχο πλ. Β' υπό Νικολάου Χρυσοχοιδου.

ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ

Με χαρά αναδημοσιεύομε το σχόλιο του χρήστη "Ilias" που είχε την ευγενή καλοσύνη να παραθέσει στο blog, με τη μορφή ανάρτησης αυτή τη φορά.

Ο χρήστης "Ilias" έγραψε:

" Συμφωνώ απόλυτα ότι το ύφος αυτό εξ αρχής εβλήθη και έως τέλους εβάλλετο.Ουδείς όμως μπόρεσε επιστημονικά να τεκμηριώσει μομφή κατά του συστήματος αυτού το οποίο ήταν εν πολλοίς το σύστημα του αειμνήστου Κ.Α.ΨΑΧΟΥ τόσο στον τρόπο εκφοράς του ψάλλειν όσο και στο σύστημα διδασκαλίας στο Ωδείο Αθηνών. Πολεμήθηκε απο τους οπαδούς της πολυφωνίας στην αρχική του φάση και μεταγενέστερα απο τους λεγόμενους "πατριαρχικούς" ψάλτες λές και ο Ψάχος δεν εμυήθη στην ψαλτική τέχνη στην Κων/πόλη και αργότερα απο το σύστημα του Σ. Καρά λόγω προσωπικής εμπάθειας και υπάρχει σχετική ανέκδοτη επιστολή του Ν. Χρυσοχοϊδη στην πάλαι ποτέ εφημερίδα "ΣΚΙΠ" ήδη απο τα 1929 για την πολεμική του Σ. Καρά προς τον αείμνηστο ΨΑΧΟ τις αιτίες και τους λόγους. Όσον τώρα αφορά την τωρινή εικόνα οι εποχές είναι καλύτερες.

1. Το σύστημα παρά την λυσαλλέα πολεμική που όντως δέχθηκε, ευτυχώς απο ημιμαθείς, επιβίωσε στον Καθεδρικο Ναό Αθηνών.
2. Πλείονες των χορωδών διακονούν το ύφος αυτό τουλάχιστον 30 και πλέον έτη και θα έπρεπε τα μαθήματα αυτά να τα γνωρίζουν με κλειστά μάτια.
3. Οι αμοιβές είναι ασυγκρίτως καλύτερες αυτών που εδίδοντο στους αειμνήστους προκατόχους των νύν χοραρχών χωρίς φυσικά να υπάρχει σύγκριση μεγεθών είτε καλλιτεχνικών είτε κοινωνικών.
4. Τα μέσα δηλα δή εκδόσεις,ανατυπώσεις χειρογράφων,ηχητικές εγκαταστάσεις είναι σαφώς καλύτερες σε σχέση με τις εποχές που αναφέρθησαν.
5. Το ενδιαφέρον των νέων είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο απ'ότι αυτό της παρελθούσης 20ετίας.
6. Φωνές και μάλιστα πολύ καλές υπάρχουν ακόμα και ο τόπος θα εξακολουθεί να παράγει.

7. Μουσικοί υπάρχουν άριστοι και καλύτερα κατηρτισμένοι απ' ότι υπήρχαν.

Άρα λοιπόν αλλού πρέπει να αποδοθούν τα αίτια στα οποία με όλα τα μέσα το αποτέλεσμα δεν είναι αρκούντως ικανοποιητικό γιατί το σύστημα αυτό δεν στηρίζεται στην μίμηση. Ούτε ο ίδιος ο Περιστέρης δεν επιζητούσε την μίμηση. Το ύφος αυτό στηρίζεται στην καθαρότητα της άρθρωσης, στην διαχρονικότητα των κλασσικών μαθημάτων,στην χρονική αγωγή των μελών που καθιστούν ευδιάκριτη την διάιρεση τους,στην συνήχηση των ισοκρατημάτων την αρμονική όπως την υιοθέτησε ο αείμνηστος Σπύρος Περιστέρης και που όπως γνωρίζεται δεν είναι και το ευκολότερο των πραγμάτων και απαιτεί εγκρατείς μουσικούς. Εκεί γίνεται η κριτική και εκεί θεμελιώνεται η προσφορά του συστήματος και όχι στην μίμηση που για λόγους πρακτικούς ( εννοώ φωνητικών δυνατοτήτων) είναι αδύνατη με την έννοια ότι ελάχιστοι ψάλτες πιά μπορούν να δώσουν πάνω Λα ή Σι όπως ο αείμνηστος Περιστέρης και ελάχιστοι επίσης λυρικοί βαρύτονοι όπως ο αείμνηστος Τζελάς μπορούν να ανταποκριθούν στις τονικές που εψάλλοντο τω πάλαι στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών. Πρέπει να γνωρίζετε ότι η επιλογή του Σπ.Περιστέρη δεν ήταν τυχαία και μεσολάβησε αρκετή κυοφορία.Εκλήθην αρχικώς ο αείμνηστος Ν. Παπάς να συγκροτήσει Βυζαντινό χορό στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και αργότερα μετά απο πολύ σκέψη και αρχικώς άνευ διορισμού ο αείμνηστος Περιστέρης. Η αυτή κυοφορία δεν συνέβη με τον θάνατό του. Και ασφαλώς τα τωρινά συμπτώματα που δεν τιμούν το σύστημα και δίνουν αφορμές κριτικής πρέπει να αποδοθούν και στο ημιτελές της επιλoγής. Ευχαριστώ.

σχόλιο peristeris.blogspot.com:

Όπως έχετε ήδη καταλάβει, το blog αυτό έχει ως στόχο, την ανάδειξη του μητροπολιτικού ύφους αλλά και τη διάδοσή του με κάθε τρόπο, ενώνοντας όλες τις μουσικές συνιστώσες τού ύφους, αφήνοντας στην άκρη οποιεσδήποτε μορφές αλλοίωσης ή μιμητισμού που επιχειρούνται κατά καιρούς.
Αναμφιβόλως, η Σχολή Περιστέρη, δεν περίμενε ένα blog για να διαδοθεί και να διασωθεί.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι δύο χοροί του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών, αγωνίζονται καθημερινά να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα, στους νέους κυρίως χορωδούς, του ύφους αυτού.
Το άν θα το πετύχουν, θα κριθεί σε βάθος χρόνου. Όπως επίσης δεν μπορούμε όμως να παραγνωρίσουμε τον αγώνα που δίνουν σε πολλά αναλόγια κυρίως των Αθηνών, και άλλοι άξιοι καθ΄όλα ιεροψάλτες, συνεχιστές του ύφους του Περιστέρη.
Αυτούς όλους, όπως και τον φίλο "Ilia" , τους καλούμε να συνεισφέρουν στην διαδικτυακή αυτή προβολή που ξεκινήσαμε, στέλνοντάς μας ηχητικό ή έντυπο υλικό που ενδεχομένως διαθέτουν και εμείς με τη σειρά μας να το δημοσιεύσουμε με rapidshare. Κι όπως έχετε διαπιστώσει, καμία λογοκρισία και όλα τα σχόλια δημοσιεύονται χωρίς καμία παρέμβαση.

ΣΙΓΗΣΕ ΤΟ... ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΙΟΛΙ

Έφυγε μια ακόμη σπουδαία φυσιογνωμία της ελληνικής μουσικής.
Βιρτουόζος βιολονίστας, αρχιμουσικός, αλλά και φωτισμένος παιδαγωγός, ο Τάτσης Αποστολίδης, που πέθανε τη Δευτέρα 31 Αυγούστου, στα 81 χρόνια του, ήταν μια ολοκληρωμένη μουσική προσωπικότητα.

Η μουσική ήταν στο επίκεντρο της ζωής του από τότε που, παιδάκι στα Γιάννενα, άκουσε για πρώτη φορά την 9η του Μπετόβεν στο ραδιόφωνο.
Πολύ αργότερα, στα μικρά αυτοβιογραφικά του κείμενα που συγκεντρώθηκαν στον τόμο «Δεκαπέντε ιστορίες και μια βόλτα με ποδήλατο» («Κέδρος»), έγραφε: «Στη μουσική, εκείνος ο χρόνος -και όλος ο χρόνος- γίνεται ήχος. Οι λέξεις ίσως κρατάνε για λίγο την ηχώ».
Γεννημένος στα Καλουτά Ιωαννίνων το 1928, ήταν γιος ενός ιδεολόγου γιατρού της Αριστεράς, του Πέτρου Αποστολίδη (το πρώτο μέρος από τα δίτομα απομνημονεύματα «Οσα Θυμάμαι» του πατέρα του είχε τιμηθεί το '83 με το βραβείο Ιπεχτσί). Αλλωστε, και ο ίδιος ο Τάτσης Αποστολίδης ήταν από τα πιο δραστήρια μέλη της ΕΠΟΝ στα Γιάννενα.
Από το 1955 Καθηγητής στο Ωδείο Αθηνών ( βιολί και μουσική δωματίου).
Η κηδεία του θα γίνει έγινε χθες Πέμπτη, στις 4 μ.μ., από το Α' Νεκροταφείο.
Πολύ σημαντική υπήρξε η μουσική του πορεία (εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, συμπράξεις με μεγάλες ορχήστρες, επί δεκαετίες κορυφαίος της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών κ.ά.), καθώς και η προσφορά του ως καθηγητής. (από το troktiko)

Διαβάστε τα εκτενή αφιερώματα της εφημερίδας "ΑΥΓΗ"

και του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" για τον Τάτση Αποστολίδη.

ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΕΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τη χαρακτήρισαν "τελευταία ελληνίδα θεά" και "γυναίκα - φλόγα".
Όλη της η ζωή ήταν γεμάτη όνειρα, ελπίδες, αγωνίες και αγώνες.
Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες του 20ού αιώνα....

Τη βάφτισαν Αμαλία - Μαρία, δεν τη φώναξαν όμως έτσι ποτέ.
Το όνομα που θα χρησιμοποιούσαν σε όλη της τη ζωή, και με το οποίο έγινε πασίγνωστη, ήταν το "Μελίνα". Πολλές φορές δεν χρειαζόταν καν το επίθετο "Μερκούρη" για να συστηθεί. Ήταν η Μελίνα όλων των Ελλήνων, αλλά και η Μελίνα των ξένων. (από το Ίδρυμα Μερκούρη)

Αστέρι μου, φεγγάρι μου (Φαίδρα)
στίχοι : Γιάννης Θεοδωράκης
μουσική : Μίκης Θεοδωράκης
από την ταινία "Φαίδρα" (1962, σκηνοθεσία: Jules Dassin)