"Ὄρθρος ἦν βαθύς, καὶ αἱ Γυναῖκες ἦλθον ἐπὶ τὸ μνῆμά σου Χριστέ, ἀλλά τὸ σῶμα οὐχ εὑρέθη, τὸ ποθούμενον αὐταῖς· διὸ ἀπορουμέναις, οἱ ταῖς ἀστραπτούσαις ἐσθήσεσιν ἐπιστάντες. Τί τὸν ζῶντα μετὰ τῷν νεκρῶν ζητεῖτε; ἔλεγον. Ἠγέρθη ὡς προεῖπε, τί ἀμνημονεῖτε τῶν ῥημάτων αὐτοῦ; Οἷς πεισθεῖσαι, τὰ ὁραθέντα ἐκήρυττον, ἀλλ' ἐδόκει λῆρος τὰ εὐαγγέλια, οὕτως ἦσαν ἔτι νωθεῖς οἱ Μαθηταί· ἀλλ' ὁ Πέτρος ἔδραμε, καὶ ἰδὼν ἐδόξασέ σου, πρὸς ἑαυτὸν τὰ θαυμάσια."Στην παρούσα ηχογράφηση, ο Περιστέρης ερμηνεύει το "κλασικό" εωθινό της "Ζωής" που περιλαμβάνεται στο Αναστασιματάριο.
Τὸ δοξαστικὸ τῶν Αἴνων, μᾶς πληροφορεῖ πὼς «ἦταν πολὺ πρωί, ὅταν οἱ εὐσεβεῖς γυναῖκες πῆγαν στὸν τάφο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ»· «Ὄρθρος ἦν βαθὺς καὶ αἱ γυναῖκες ἦλθον ἐπὶ τὸ μνῆμα σου, Χριστέ». Ἀλλὰ τὸ ἄχραντο σῶμα, ποὺ τόσο ἐπιθυμοῦσαν νὰ βροῦν, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν ἐντάφιες περιποιήσεις, δὲν βρέθηκε. Καὶ εὑρίσκονταν σὲ ἀπορία καὶ ἀμηχανία ἕως τὴν στιγμὴ ποὺ δυὸ ἄγγελοι παρουσιάσθηκαν σ’ αὐτές, μὲ φορεσιές, ἐνδύματα ἀστραφτερὰ καὶ τὶς πληροφόρησαν: «Τί τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν ζητεῖτε; Ἠγέρθη ὡς προεῖπεν». Γιατί ἀναζητεῖτε τὸν Χριστὸ μεταξὺ τῶν νεκρῶν; Ἀναστήθηκε ὅπως σᾶς τὸ εἶχε πεῖ ὁ ἴδιος. Γιατί ξεχάσατε τὰ λόγια Του, Εὐαγγελίστριες τῆς Ἀναστάσεως;
Οἱ γυναῖκες διεκήρυτταν στοὺς Ἀποστόλους αὐτὰ ποὺ εἶδαν καὶ ἄκουσαν, ὅμως γιὰ τοὺς φοβισμένους Ἀποστόλους αὐτὴ ἡ εὐχάριστη εἴδηση καὶ διακήρυξη φάνηκε σὰν παραλήρημα, ἀπίστευτη. Ξεπερνᾶ λοιπὸν ὁ Πέτρος τοὺς φόβους καὶ τὶς ἀναστολές του καὶ τρέχει πρὸς τὸν τάφο καί, ὅταν εἶδε καὶ αὐτὸς ὅτι ἦταν κενός, δόξασε τὰ θαυμαστὰ γεγονότα καὶ τὸν Αἴτιο αὐτῶν, γυρίζοντας στὸ κατάλυμά του· ἀδελφοί· ἀκούσαμε τὸν Ἄγγελο νὰ ἐλέγχη τὶς Μαθήτριες τοῦ Κυρίου, γιατί ξέχασαν τὰ λόγια ποὺ τοὺς ἔλεγε, ὅταν ἦταν ἀκόμα στὴν γῆ· ὅτι δηλαδὴ μετὰ τὴν μαρτυρικὴ θυσία του θὰ ταφῆ καὶ θὰ ἀναστηθῆ ἐκ τῶν νεκρῶν· «Τί ἀμνημονεῖτε τῶν ρημάτων αὐτοῦ;». Ὅμως δὲν ἦταν μόνο οἱ γυναῖκες ποὺ ξέχασαν «τῶν ρημάτων αὐτοῦ». Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἔπαθαν ὅλοι οἱ Μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Μετὰ τὰ φοβερὰ γεγονότα τοῦ θείου Πάθους εἶχαν τόσο πτοηθῆ, ποὺ δὲν θυμόνταν τίποτα ἀπὸ τὶς θεϊκὲς ὑποσχέσεις καὶ προρρήσεις τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του.
Ἀλλὰ μήπως εἶναι μόνο αἱ Μαθήτριες καὶ οἱ Μαθητές, οἱ κατοπινοὶ Ἀπόστολοι, ποὺ ξεχνοῦν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας; Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ μᾶς· ὅταν ἔλθη στιγμὴ δοκιμασίας καὶ πόνου, ὥρα ζάλης καὶ πειρασμῶν, δὲν ἔχουμε ψυχραιμία καὶ καιρὸ νὰ θυμηθοῦμε «τῶν ρημάτων Κυρίου». Νὰ θυμηθοῦμε τοὺς λόγους Του «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντέλειας τοῦ αἰῶνος»(Ματθ. 28, 20). Νὰ θυμηθοῦμε ὅτι «μεθ’ ἡμῶν ἔσεται ὡς ἄγκυρα ἐλπίδος, μέχρι τέρμα τῶν αἰώνων». Μὰ καὶ πόσα ἀκόμα δὲν ἔχει νὰ μᾶς πῆ γιὰ τὴν κάθε φάση καὶ περίσταση στὴν ζωή μας; Γιατί, ἀδελφοί, «νὰ ἀμνημονοῦμε» λησμονοῦμε ὅτι ὁ Κύριος μας παρατείνεται στοὺς αἰῶνες μὲ τὴν Ἐκκλησία Του, ὅτι ἡ Ἐκκλησία Του εἶναι τὸ δῶρο καὶ τὸ μέσο τῆς σωτηρίας μας; Γιατὶ νὰ ξεχνᾶμε ὅτι μὲ τὴν Ἐκκλησία Του εἶναι πάντοτε μαζί μας καὶ μᾶς εὐλογεῖ καὶ πάντοτε μᾶς χαριτώνει καὶ μὲ τὰ ἱερὰ μυστήρια μεταγγίζει τὴν λυτρωτικὴ χαρά, μὲ τὴν οἰκοδομὴ τοῦ θείου λόγου κτίζει τὴν ἀγάπη καὶ τὴν στοργὴ καὶ μὲ ὅλα αὐτὰ στεργιώνει τὴν βεβαιότητα τῆς ἀναστάσεως καὶ ἐμπνέει ἐνθουσιασμὸ καὶ ἐλπίδα; Ριζώνει μὲ ὅλα αὐτὰ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ θεριεύει ἡ πίστη ὅτι «οὔκ ἐστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»(Πράξ. 4, 12). Εἶναι Αὐτὸς μόνος ὁ ὁποῖος ἀνέστη τριήμερος· Αὐτὸν προσκυνήσωμεν.
