ΚΥΡΙΕ ΟΠΛΟΝ...

Το τρίτο στιχηρό των Αίνων του πλαγίου του τετάρτου όπως ψάλλεται απο την σχολή Περιστέρη.Με μεγάλη προσοχή ο Δάσκαλος χρησιμοποιούσε αυτά τα ρυθμικά σχήματα με τα συνεχόμενα τρίγοργα και δίγοργα.Αν και ήταν δεινός ερμηνευτής δημωδών ασμάτων με ρυθμικά σχηματα πολύ πιο σύνθετα ,τα οποία μπορούσε να τα καταγράψει σε παρτιτούρα ακουγωντάς τα, είχε μια πιο δωρική άποψη για την μουσική της λατρείας.Ετσι δεν κατέφυγε σε "εφετζίδικα" μέλη αλλά με φειδώ ανέλυε την μελωδία σε αυτές τις υποδιαιρέσεις του χρόνου

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ....

ερασιτεχνική λήψη από τη Μητρόπολη Αθηνών. Βουβή κι ανέκφραστη η Αθήνα...
δείτε το βίντεο (από το troktiko.blogspot.com)

Ο απλός κόσμος αποχαιρετά τον ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ...
28 Γενάρη 2008... ο Χριστόδουλος θα ζει αιώνια στις καρδιές μας...

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ...

Ενα χρόνο μετά την εκδημία του ο Μακαριστός Χριστόδουλος συνεχίζει να αποτελεί σημείον αμφιλεγόμενον... Μια μεγάλη προσωπικότητα με απέραντη μόρφωση και έκτακτη οξύνοια νοός, καταγράφηκε απο την ιστορία σαν ένας από τους μεγαλύτερους θρησκευτικούς ηγέτες του τόπου τούτου.
Και αυτή η παραδοχή αποτελεί απο μόνη της το μεγάλο ερώτημα.Το κατά πόσο η εν Χριστώ ζωή συμβαδίζει με νοο-τροπία και συμπεριφορά "ηγετών"...Αιωνία του η μνήμη...

Ενα μικρό αφιέρωμα, φόρος τιμής, στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο:

1. Αναστάσεως Ημέρα

2. παρουσίαση εικόνων απο την ζωή του

3. Οι τρείς στάσεις του Αμωμου απο την εξόδια ακολουθία.

Ψάλλει ο βυζαντινός χορός της Μητροπόλεως Αθηνών υπό την διεύθυνση του νυν πρωτοψάλτου, Απόστολου Παπαδόπουλου.

Ο ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΘΗΝΩΝ "Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ"

Ο Καθεδρικός Ναός της Αθήνας, που είναι αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, βρίσκεται στην Πλατεία Μητροπόλεως επί της ομώνυμης οδού. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1842 και ολοκληρώθηκε το 1862. Είναι βασιλική με τρούλλο και τρείς διαδρόμους.

Το κόστος κατασκευής υπερέβη τον προϋπολογισμό. Η διαφορά καλύφθηκε μερικώς από την πώληση εκκλησιαστικής περιουσίας και από δωρεές, κυρίως του βασιλιά Όθωνα και της πλούσιας οικογένειας του εθνικού ευεργέτη Σίνα που ζούσε στη Βιέννη (Αυστρία).

Ο ναός χτίστηκε σε τέσσερις φάσεις. Ο αρχιτέκτονας Θεόφιλος Χάνσεν ετοίμασε τα πρώτα σχέδια, στα οποία βασίστηκε το μέρος του κτηρίου έως το ύψος της πρώτης σειράς των παραθύρων. Έπειτα, το 1843, οι εργασίες διακόπηκαν λόγω οικονομικών προβλημάτων. Τρία χρόνια αργότερα ανέλαβε ο Δημήτριος Ζέζος, εισάγοντας το Ελληνοβυζαντινό στοιχείο. Μετά το θάνατό του το 1857, ο Δήμος Αθηναίων ζήτησε από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Francois Boulanger να συνεχίσει την κατασκευή. Ο Francois Boulanger εργάστηκε μαζί με τον Παναγιώτη Κάλκο, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση των εργασιών κατασκευής. Υλικό από ερειπωμένες Βυζαντινές εκκλησίες χρησιμοποιήθηκε για το χτίσιμο του καθεδρικού ναού. Οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό, που είναι έργα του Σπυρίδωνα Γιαλλινά και του Alexander Seitz, ακολουθούν τη Βυζαντινή παράδοση, ενώ η διακόσμηση ανήκει στον ζωγράφο Κωνσταντίνο Φανέλλη, από τη Σμύρνη.

Τα γλυπτικά αρχιτεκτονικά στοιχεία, τα κιονόκρανα και ο άμβωνας σχεδιάστηκαν από τον γλύπτη Γεώργιο Φιταλη. Οι πολυάριθμες στυλιστικές διαφοροποιήσεις κατά την κατασκευή οδήγησαν σε έναν απροσδιόριστο αρχιτεκτονικό χαρακτήρα, που είναι ιδιαίτερα ορατός εάν συγκρίνουμε τον καθεδρικό ναό με τον ναό του Αγίου Ελευθερίου Γοργοεπήκοου, ακριβώς δίπλα. Χαρακτηριστικά, το κάτω τμήμα του κτηρίου, που σχεδιάστηκε από τον Χάνσεν, δείχνει μικρότερο σε σχέση με το υπόλοιπο κτήριο.

Μερικά χρόνια μετά την αποπεράτωσή του απετέλεσε το Μητροπολιτικό ναό της πρωτεύουσας του Ελληνικού κράτους, στην οποία έλαβαν μέρος πολλές σπουδαίες θρησκευτικές τελετές, όπως γάμοι και κηδείες βασιλέων, πρωθυπουργών και σημαινόντων προσώπων. Από το σεισμό του 1999 προκλήθηκαν ζημιές στο εσωτερικό του ναού, οι οποίες έκτοτε περιόρισαν τις λειτουργικές δυνατότητες του ναού. Τα έργα επισκευής συνεχίζονται μέχρι και σήμερα (2007).

Στο εσωτερικό του ναού, σε μαρμάρινη λάρνακα, φυλάσσεται το σκήνωμα του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε', καθώς και της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας.

πηγή: www.wikipedia.gr

Σημείωση:

Μετά από 10 περίπου χρόνια από τον τρομερό σεισμό της Αθήνας(1999) , η Μητρόπολη των Αθηνών ΚΛΕΙΝΕΙ για περίπου ένα χρόνο για εργασίες αναστήλωσης.

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, τις λειτουργικές υποχρεώσεις του Μητροπολιτικού Ναού, αναλαμβάνει ο Ι. Ναός Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου(Πολιούχος των Αθηνών) , όπου μεταφέρονται και οι δύο χοροί του Μητροπολιτικού Ναού.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΑΘΗΝΩΝ ΤΕΛΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 8Ο

Στιγμές απο την Μητρόπολη, τέλη δεκαετίας του 8Ο...Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ.
Οι χοροί με άψογες ερμηνείες και ο π. Δημήτριος Νίκου σε εκπληκτική ερμηνεία των οίκων.
Διακρίνεται ο τοτε διάκος του Μητροπολιτικού Ναού π. Θωμάς Χρυσικός του οποιου το πέρασμα απο την Μητρόπoλη θα μείνει αλησμόνητο...

ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ '70

Ο επινίκιος Ύμνος σε ήχο πλάγιο του πρώτου(εναρμόνιο) σύνθεση Κ. Πρίγγου από τον Σπύρο Περιστέρη.
Σπάνιο υλικό από ζωντανή ηχογράφηση δεκαετίας ΄70 .

πηγή : http://www.analogion.com/forum/showthread.php?t=3764&page=3

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Η ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ

Σπυρόπουλος Χριστοφόρος-Χρήστος Διευθυντής Ορχήστρας, Νομικός, Καθηγητής Μουσικής, Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου (Ειδικευμένος στην Εξωτερική Πολιτική) Τόπος γέννησης:Τα Μουρλά(σημερινή Ροδοδάφνη Αιγιαλείας),Νομός Αχαΐας, 11.12.1937 . Τα παιδιά του: Γεωργία Μεϊντανά Χρυσάνθη (η πρεσβύτερη) (1964 εις Νέα Υόρκη), (Καθηγήτρια Μουσικής, Σολίστ Βιολιού της Φιλαρμονικής Ορχήστρας στη Νέα Υόρκη, Ηθοποιός), Χρυσάνθη (η νεότερη), (1971 εις Νέα Υόρκη), (Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Columbia στα Εφαρμοσμένα Μαθηματικά και στη Φυσική, Επιστημονική ερευνήτρια στη NASA και στην «Β.P.» στο Χιούστον του Τέξας) Παναγιώτα (1973 εις Νέα Υόρκη), (Δασκάλα Κλασικού Μπαλέτου, Οικονομολόγος, στην Atlanta Georgia) Ζαφείρης (1975 εις Νέα Υόρκη), (Εφαρμοσμένα Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, Μάγειστρος του Πανεπιστημίου του Σικάγο στη Στατιστική, Manager στα Κεντρικά της Τράπεζας Citibank στην Αθήνα) . Ο πατέρας του Ζαφείρης Σπυρόπουλος, Ήρωας του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. «Τραυματιστείς βαρέως κατά την διάρκειαν της μάχης την από 30.11.1940 έως την 05.12.1940 του 6ου Συντάγματος Πεζικού έχων το πρόσταγμα του 2ου Λόχου Πολυβόλων. Είς την διάρκειαν αυτής της επιχειρήσεως του Συντάγματος επεδείξατο παραδειγματικήν ευστοχίαν και περιφρόνησιν προς τον κίνδυνον, παρασείροντας την ομάδα του αυτοβούλως και αυτοπροσώπως, αντικαθιστώντας τους τραυματιζομένους και φονευμένους σκοπευτάς δια παραδειγματικής προθυμίας και ευψυχίας, συνδέοντας τα τμήματα, μεταβιβάζον διαταγάς και αναφοράς κατά την διάρκειαν της μάχης, διερχόμενος φραγμούς πυρός πυροβολικού και αυτομάτων όπλων με πρωφανή κίνδυνον της ζωής του. Παρακαλώ αυτό το απόσπασμα της διαταγής μου να λάβει την ευρείαν δηλοποίησιν και την από εκκλησίαις ανάγνωσιν του κειμένου. Τ.Τ.912 τη 28.02.1941. Γ.Μπάκος Υποστράτηγος». Ο παππούς του Αριστείδης Σπυρόπουλος, Ήρωας Μακεδονομάχος, έπεσε υπέρ πατρίδος το 1912 και από την πλευρά της μητέρας του Χρυσάνθης Δημητρίου, Δημήτριος Περιστέρης, αμφότεροι επιστήμονες και σημαντικοί μουσικοδιδάσκαλοι, ερευνητές των Δημωδών Ελληνικών Ασμάτων, ως και της Θείας Τέχνης και Επιστήμης της Βυζαντινής Μουσικής που έζησαν στα τέλη του 19ου αιώνα με αρχές του 20ου. Ήταν επιστήθιοι φίλοι των: του Ελ. Βενιζέλου, του Άγγ. Σικελιανού, και της Αμερικανίδος συζύγου του Εύας Πάλμερ, του Αμερικανού μεγιστάνος Ιωάν. Ροκφέλλερ, του διασδήμου Άγγλου Ιατρού και Ερευνητού Αλ. Φλέμινγκ, εφευρέτου της κοσμοσωτηρίου Πενικιλλίνης, του επίσης Ιατρού Αλ. Σβάιτσερ, του Μητροπολίτου Πενταπόλεως του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας Νεκταρίου Κεφαλά (σημερινού Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας και Πίστεως) κ.α. Ο Σπυρίδων Περιστέρης, θείος του, ήταν διάσημος Μουσικολόγος, Λαογράφος και Πανεπιστημιακός καθηγητής. Υπήρξε και Πρωτοψάλτης, Διευθυντής επί 50 συναπτά έτη του Βυζαντινού Χορού της Μητροπόλεως των Αθηνών Ε. Πήγε δημοτικό σχολείο στην Ροδοδάφνη Αιγίου και μια σχολική χρονιά στο Γυμνάσιο του Αιγίου. Φοίτησε στην Εκκλησιαστική Σχολή Κορίνθου (1952-53) και τα επόμενα έτη της ακαδημαϊκής του μορφώσεως σε Νυχτερινό Γυμνάσιο των Αθηνών, εργαζόμενος την ημέρα για την βιοπόρησή του. Τα έτη 1953 έως και 1957 σπούδασε Βυζαντινή και Ευρωπαϊκή Μουσική στα Ωδεία Αθηνών και Εθνικό με τους διάσημους καθηγητές Ιωάν. Μαργαζιώτη, Νικ. Παπά, Θεόδ. Βαβαγιάννη, Σπ. Καψάσκη, Μιχ. Βούρτση και τον μεγάλο Έλληνα Ακαδημαϊκό Μαν. Καλομοίρη (Φούγκα, Αντίστηξη και Σύνθεση παίρνοντας δίπλωμα το 1961). Ενεγγράφη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών σπουδάζοντας Θεολογία και Φιλοσοφία και εν συνεχεία στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης - Αυστρία, σπουδάζοντας τη Νομική Επιστήμη. Το 1957 υπηρέτησε ως έφεδρος στην Ελληνική Βασιλική Αεροπορία, μετεπήδησε στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και στη συνέχεια εκπαιδεύτη ως χειριστής αεροσκαφών στη σχολή της RAF στην Αγγλία. Το 1962 πήγε στη Βιέννη, όπου παράλληλα με τις σπουδές του εις τη Νομική εσπούδασε Σύνθεση, Ενορχήστρωση και Διεύθυνση Συμφωνικής Ορχήστρας στην Ακαδημία Μουσικής και της Αποδόσεως της Τέχνης εις στη Βιέννη με το διάσημο καθηγητή Hans Swarowsky από τη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας. Στη συνέχεια μετέβη στην Ιταλία, όπου μετεκπαιδεύτη στη Ακαδημία της Santa Cecilia στη Ρώμη για το Ιταλικό ρεπερτόριο Όπερας με τους διάσημους καθηγητές και μαέστρους Antonino Votto και Tulio Serafin. Από την ηλικία των 5 ετών έψελνε στις εκκλησίες. Ως αρχιμουσικός διηύθυνε μεγάλες και παγκοσμίου φήμης Ορχήστρες όπως τις Συμφωνικές Ορχήστρες της Βιέννης, Ζάλτσμπουργκ, της Μόσχας, του Βερολίνου, του Παρισιού, του Σικάγο, του Λος Άντζελες, του Σίδνεϋ, διεύθυνοντας έργα και στις Όπερες Metr Opera της Νέας Υόρκης, Grand Theatre της Γενεύης και αλλού. Κατά καιρούς έλαβε επαίνους και ευνοϊκές κρίσεις από κολοσσούς της παγκόσμιας μουσικής όπως: Ing. Strawinsky, Br. Walter, L. Bernstain, Herb. F. Karajian, Milt. Cross μουσικοκριτικού των TIMES και του WQXR της Νέας Υόρκης κ.ά. Παράλληλα και περιοδικά από το 1962 εδίδαξε ανώτερα θεωρητικά της μουσικής σαν Καθηγητής στο Ωρφείο Ωδείο και στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Το 1963 εξελέγη από το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο της Ελληνικής Αρχιεπισκοπής Β. και Ν. Αμερικής Διευθυντής της Παιδείας στα Ελληνοαμερικανικά Σχολεία, διδάξας και ως Καθηγητής στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Αρχιεπισκοπής, όπως: στο Ελληνικό Κολλέγιο, στην Ακαδημία του Αγίου Βασιλείου στη Νέα Υόρκη και στη Θεολογική Σχολή του Τίμιου Σταυρού στη Βοστώνη. Εδίδαξε Διεθνές Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Worcester, Mas. Το 1971 υπηρέτησε ως Ειδικός Σύμβουλος στην Εξωτερική Πολιτική του 37ου Προέδρου των ΗΠΑ Richard M. NIXON αναλαμβάνοντας και τα θέματα ασφαλείας ως Επιθεωρητής FAA στο Υπουργείο Συγκοινωνιών. Όταν το 1967 διεφώνησε πάνω σε νευραλγικά θέματα παιδείας και μάλιστα στην υπεράσπιση της συνεχίσεως της διδασκαλίας της Ελληνικής Γλώσσας στα Ελληνοαμερικανικά Σχολεία και το άκουσμα της Ελληνικής Γλώσσας εις στις Ελληνοορθόδοξες Εκκλησίες της Αμερικής με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο Κουκούζη, παραιτήθη και εργάστηκε ως πιλότος στις Αμερικανικές αεροπορικές εταιρείες «BRANIFF INTL» και «TWA», ενώ υπήρξε ταυτόχρονα και ιδιοκτήτης δύο κεντρικών διασήμων εστιατορίων στο Manhattan, NY. Το 1973 εψιφήσθη ως Πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Μουσικών Αμερικής (Local 802) στη Νέα Υόρκη. Το 1972 πήρε την αντιπροσωπεία των αυτοκινήτων Lίncoln και Mercury από τον μεγαλοβιομήχανο FORD στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Κατά τα έτη 1987-89 ανέλαβε Marketing Advisor της εταιρείας «ARAMCO» στη Σαουδική Αραβία και Νιγηρία. Επιστρέψας εις στις ΗΠΑ το 1989 εδίδαξε ως καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο (Worcester, MAS), έχοντας αναλάβει και Marketing Advisor της Ολυμπιακής Αεροπορικής Εταιρείας στη Βοστώνη. Έχει δημοσιεύσει βιβλία εις την Αγγλική Γλώσσα όπως το 1975 «The philosophical appraoch of Leaderchip, Leaders Toward Government, Organizations and Business Establishment» και το 1976 «Sociological Approach to an Interpretation of Religious Phenomena» κ.α. Έχουν δημοσιευτεί επίσης επιστημονικές του συνεντεύξεις σε διεθνή περιοδικά και εφημερίδες. Το 1970 πήρε το Βραβείο Ασφαλείας Πτήσεων της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας των Η.Π.Α. και την ίδια χρονιά έλαβε το Μετάλλιο της Τιμής από την Opera Society της Βιέννης με τον τίτλο του μεγάλου Μουσικού και Μαέστρου για τα 200 χρόνια από την γέννηση του Μπετόβεν. Τιμήθηκε με Αριστείο από την Κυβέρνηση των Η.Π.Α. για τα 200 χρόνια ανεξαρτησίας της χώρας το 1976. Έχει λάβει τιμητική διάκριση το 1995 από το Πανελλήνιο Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών για τους αγώνες του υπέρ των Γραμμάτων και της Τέχνης. Επίσης έχει τιμηθεί από την Ελληνοαμερικανική Οργάνωση AHEPA στην Νέα Υόρκη. Το 2005 στο Cambridge της Αγγλίας του έγιναν δύο διεθνείς τιμητικές διακρίσεις: πρώτον, τον ανεκήρυξαν ως έναν από τους 2.000 επιφανείς και εξαιρέτους επιστήμονες για τον 21ο αιώνα και δεύτερον, ως τον διεθνή μουσικό για το 2005 και το 2006 από τις Η.Π.Α. το Αμερικανικό Μετάλλιο της Τιμής και το διεθνές βραβείο Ειρήνης από το Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο

Επιτρέψτε μου ένα σχόλιο..Είναι απόλαυση να διαβάζεις το βιογραφικό του.
Ειναι απίστευτος

πηγή: www.whoiswho-verlag.gr

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΨΑΧΟ

Ποιος φοβάται τον καθρέφτη;

Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΑΓΕ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ, ΜΟΥΣΙΚΑ, ΧΟΡΕΥΤΙΚΑ;

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΘΑ ΒΛΕΠΑΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΟΥΓΑΜΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΣΤΙΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Στην αλήστου μνήμης παλιά εποχήπου σήμερα από τους κήνσορες του μεταμοντερνισμού θεωρείται ξεπερασμένη και συντηρητική- το Φεστιβάλ Αθηνών μάς δώρισε τη «Θάλασσα» του Σκαλκώτα, τον «Οιδίποδα» του Θόδωρου Αντωνίου, τις «Πύρινες γλώσσες» του Γιάννη Χρήστου, τα «Πυθοπρακτά» του Ιάνη Ξενάκη. Είχε ενταγμένη στο πρόγραμμά του την Εβδομάδα Ελληνικής Μουσικής όπου ακούγαμε Στ. Βασιλειάδη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Γιάννη Κωνσταντινίδη, Απέργη, Γαζουλέα, Κουρουπό, Σισιλιάνο, Δραγατάκη, Αδάμη. Το σπουδαίο ποιητικό μας θέατρο, το παραγκωνισμένο από τους εμπορικούς θιάσους, είδε μέρες λαμπρές στο κατάμεστο Ηρώδειο. Σπουδαίοι σκηνοθέτες μας (Σολομός, Ντουφεξής, Μουζενίδης, Ευαγγελάτος, Κουν) τίμησαν με τη σύμπραξη μεγάλων ηθοποιών τον λόγο του Καζαντζάκη, του Πρεβελάκη, του Ρώτα, του Σικελιανού.
Φέτος γιορτάζονται τα πενήντα χρόνια από τον θάνατο του Μεγάλου Κρητικού και δεν σκέφτηκε κανείς να χορηγήσει μια παράσταση από τα άπαιχτα έργα του. Γιατί στο Φεστιβάλ Αθηνών παλιότερα ο Σολομός (ο μέγας αυτός λόγιος του θεάτρου μας που πίστεψε στον θεατρικό Καζαντζάκη) ανέβασε και τα «Σόδομα και Γόμορρα» και ο Μουζενίδης με τον Κατράκη τον «Χριστόφορο Κολόμβο» και ο Ευαγγελάτος την όπερα του Καλομοίρη πάνω στον «Κωνσταντίνο Παλαιολόγο» του και ο Σολομός πάλι την αριστουργηματική «Μέλισσα».
Ο Σολομός επίσης ανέβασε τον «Λάζαρο» του Πρεβελάκη και το Εθνικό τη «Σίβυλλα» του Σικελιανού.
Αλήθεια, τόση σκοτούρα έχει πέσει

Υπάρχει σύγχρονη ελληνική δημιουργία; Ποιος φωνάζει «όχι»;

στα πνεύματα και λησμονήθηκε πως φέτος κλείνουν ογδόντα χρόνια από τις μυθικές Δελφικές Γιορτές των Σικελιανών;
Τιμάται ο Άκης Πάνου, πέρυσι η Βέμπο και αγνοούν το μέγεθος Κωνσταντίνος Ψάχος - ο μεγαλοφυής μουσικολόγος και συνθέτης των Εορτών. Η παρτιτούρα του υπάρχει και θα ήταν πρώτης τάξεως μοντερνική άποψη, τώρα που το «έθνικ» ιδίωμα μάς κατακυριεύει, να ακούγαμε τη μελοποίηση του «Προμηθέα» και των «Ικέτιδων» από τη χορωδία του Λυκούργου Αγγελόπουλου.
Τόση σκοτούρα έχει πέσει ώστε πλάι στο αφιέρωμα των ρεμπέτικων της μαστούρας να αφιερωνόταν ένα βράδυ στη μνήμη της μεγάλης Κούλας Πράτσικα, κορυφαίας στον χορό του «Προμηθέα» στους Δελφούς του 1927, δασκάλας όλων των Ελληνίδων χορογράφων από τη Λουκία στη Ζουζού Νικολούδη και από τη Ραλλού Μάνου στην Ντόρα Τσάτσου και από τη Μαρία Χορς στη Σοφία Σπυράτου κ.τ.λ.
Έχω γράψει συχνά πως το ποιητικό θέατρο των Σικελιανού, Καζαντζάκη, Πρεβελάκη, Ρώτα, Μάτσα, Τερζάκη δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το ποιητικό δράμα του ευρωπαϊκού εικοστού αιώνα. Στέκεται ισάξιο δίπλα στους Ιρλανδούς, στον Λόρκα, στον Τ.Σ. Έλιοτ, στον Αμερικανό Αρτσιμπάλ Μακ Λης, στον Κλωντέλ κ.τ.λ.
Όταν ο Κατράκης έπαιξε στο Ηρώδειο στα πλαίσια του Φεστιβάλ με το ΚΘΒΕ τον «Θάνατο του Διγενή» του Σικελιανού, ένα έργο στη φόρμα της ευριπίδειας τραγωδίας, η σύγκριση με τον «Φόνο στη Μητρόπολη» του Έλιοτ και τους «Καβαλάρηδες στη θάλασσα» του Συνγκ ήταν συντριπτική υπέρ του ελληνικού ποιητικού κειμένου.
Αλλά στο Φεστιβάλ Αθηνών εκτός από έξοχες παραστάσεις κρητικού θεάτρου (Θεέ μου, η «Ερωφίλη» του Σολομού με Παπαμιχαήλ και Βάσω Μανωλίδου - «Βασιλιάς Ροδολίνος» με εξαίσια μουσική του Μαρκόπουλου- «Ευγένα» του Ευαγγελάτου κ.τ.λ.) είδαμε Καμπανέλλη από τον Κουν («Οδυσσέα γύρνα σπίτι»), πρόσφατα το «Μια κωμωδία» με σκηνοθέτη τον Μιχαηλίδη, τη «Μήδεια» του Μποστ με σκηνοθέτη τον Παπαγεωργίου και τη μεγάλη Λήδα Πρωτοψάλτη.
Η Ελλάδα σήμερα έχει τη χαρά και το προνόμιο, θα έλεγα και την περηφάνια, να απολαμβάνει τα έργα 15 τουλάχιστον ζώντων συγγραφέων. Εκτός από τη δραματουργική έκρηξη της Βρετανίας γνωρίζετε άλλη ευρωπαϊκή σύγχρονη δραματουργία με 15 παιζόμενους με επιτυχία ζώντες συγγραφείς; Πέστε μου δύο σύγχρονους δραματουργούς της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Αυστρίας, της Τσεχίας, της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Ολλανδίας. Παντού κυριαρχούν οι σκηνοθέτες, οι διασκευαστές και οι μεταποιήσεις πεζογραφημάτων.
Σκέφτηκε κανείς να παραγγείλει έργο στον Καμπανέλλη που στον πρόσφατο μονόλογό του έδειξε να καταδαμάζει μονόλογο του Άρθουρ Μίλλερ; Σκέφτηκε κανείς να χορηγήσει την παράσταση της άπαιχτης «Βουής» του Παύλου Μάτεσι, έργου κομμένου και ραμμένου για το μαυσωλείο του Ηρωδείου;
Αλλά παίχτηκε φέτος νέο έργο του Ποντίκα, του Στάικου, του Κατσικονούρη, του Σερέφα, του Δομάδη; Δεν χωρούσε σε μια αίθουσα της Πειραιώς ένα από αυτά; Γιατί αυτή η ευθεία προσβολή σε 15 εν ενεργεία Έλληνες δραματουργούς με το να χορηγούνται διασκευές Παπαδιαμάντη, Βιζυηνού, Δημητρίου, Χατζή.

πηγή : ΤΑ ΝΕΑ – Σάββατο 16 Ιουνίου 2007

Ο ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗ

Σπυρόπουλος Χριστόφορος

(Ροδοδάφνη Αιγίου 1937).

Διακεκριμένος πρωτοψάλτης, χοράρχης, αρχιμουσικός και καθηγητής βυζ. και ευρωπ. μουσικής· παράλληλα, πτυχιούχος θεολογίας, φιλοσοφίας και διεθνούς δικαίου. Προσωπικότητα πολυσχιδής, σεμνοπρεπής και αλτρουιστική, τίμησε την Ελλάδα από όποια καλλιτεχνική ή εξωκαλλιτεχνική θέση κι αν ανέλαβε –και ανέλαβε πολλές σπουδαίες θέσεις στην Αμερική, όπου πέρασε ικανό μέρος της ζωής του: από αιρετός πρόεδρος (1973) του Διεθνούς Οργανισμού Μουσικών Αμερικής (του οποίου ήταν μέλος από το 1965) και πρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής για τον διορισμό μελών στο Περιφερειακό Γραφείο (LOCAL 802) της Νέας Υόρκης, τέως καθηγητής διεθνούς δικαίου στο Παν/μιο του Γουόρτσεστερ της Μασσαχουσέτης, επιθεωρητής της Πολιτικής Αεροπορίας των ΗΠΑ και ειδικός σύμβουλος του 37^ου προέδρου των ΗΠΑ Ρ. Νίξον. Πήρε τα πρώτα μουσικά μαθήματα από τον διακεκριμένο Δημ. Γ. Περιστέρη (1945-49). Συνέχισε στην Εκκλ. Σχολή Κορίνθου, με τον Δημ. Ι. Παναγιωτόπουλο-Κούρο (1950-51). Κατόπιν σπούδασε βυζ. και ευρωπ. μουσική στο Ωδείο Αθηνών (από το 1953): βυζ. μουσική με τους Ι. Μαργαζιώτη, Ν. Παππά, Εμμ. Φαρλέκα καθώς και με τους Σπ. Καψάσκη, Ιωσήφ Παπαδόπουλο-Γκρέκα (αισθητική της αρμονικής των αρχαίων Ελλήνων) και Νικ Α. Χρυσοχοϊδη (ορθογραφία της βυζ. μουσικής, ιδιωτικά) και θεωρητικά –διεύθυνση ορχ. με τον Θ. Βαβαγιάννη. Συνέχισε ανώτερα θεωρητικά στο Εθνικό Ωδείο, με τους Μ. Βούρτση, Γ. Βώκο και τον Μ. Καλομοίρη (του οποίου υπήρξε ο αγαπημένος μαθητής). Πήρε δίπλωμα βυζ. μουσικής το 1957 και δίπλωμα ανώτερων θεωρητικών το 1960. Συνέχισε μουσικές σπουδές στη Βιέννη (εκεί σχημάτισε χορωδία στον ορθόδοξο ναό της Αγίας Τριάδας--1963). Σπούδασε στην Ακαδημία της Βιέννης και πήρε διπλώματα σολίστ όπερας, ενορχήστρωσης και διεύθυνσης ορχ. (με καθηγητή τον περίφημο Χανς Σβαρόφσκυ, στον οποίο είχε πάει εφοδιασμένος με θερμή συστατική επιστολή από τον Βάλτερ Πφέφερ). Κατόπιν πήγε στην Ιταλία και μετεκπαιδεύτηκε στην όπερα κοντά στους μεγάλους αρχιμουσικούς και καθηγητές της Ακαδημίας «Αγίας Καικιλίας» της Ρώμης Τούλιο Σεραφίν και Αντονίνο Βόττο. Ως αρχιμουσικός διηύθυνε μεγάλες ξένες ΣΟ (σε Βιέννη, Ζάλτσμπουργκ, Μόσχα, Παρίσι, Γενεύη, Σίδνεϋ, Μιννεάπολη, Φιλαδέλφεια, Λος ’ντζελες, Σικάγο) αποκομίζοντας λαμπρές κριτικές και κολακευτικά σχόλια από τους μεγαλύτερους μαέστρους και μουσικοκριτικούς του Κόσμου. Διαθέτουμε στο Αρχείο μας πληθώρα αποκομμάτων και δημοσιευμάτων ξένων εφημεριδων (κυρίως αμερικανικών) που εκθειάζουν το ταλέντο του Σπυρόπουλου στη διεύθυνση ορχ. και περιέχουν ευνοϊκές κρίσεις που διετύπωσαν γι’ αυτόν «κολοσσοί» της παγκόσμιας μουσικής, όπως οι: Ιγκόρ Στραβίνσκυ («O Χρήστος είναι ενδιαφέρων άνθρωπος και ταλαντούχος μαέστρος», N. Υόρκη 1965), Μπρούνο Βάλτερ («Διευθύνει λαμπρά», Ν. Υόρκη 1963), Λέοπολντ Στοκόφσκυ («Είναι εξαίρετος φίλος και εμπνευσμένος μαέστρος», Ν. Υόρκη 1965), Χέρμπερτ Γκραφ («Μαέστρος Χ.Ζ. Σπυρόπουλος: η παραγωγική ακρίβεια!», Γενεύη 1963), Έριχ Λάινσντορφ («Ένας νέος άνθρωπος με μια μαγική μπαγκέτα στη Βοστώνη», Βοστώνη 1966), Γκέοργκ Σελ («Ο Σπυρόπουλος ήταν στο Λος ’ντζελες ένας μαέστρος με θαυμάσια ποιότητα», Κλήβελαντ 1966), Φριτς Ράινερ («Ο ενθουσιώδης μου νεαρός, με την ενθουσιώδη δράση στο πόντιουμ», Σικάγο 1968), Γκέοργκ Σόλτι («Μια καινούργια μαστοριά στο πόντιουμ της Αμερικής», Σικάγο 1967), Φάουστο Κλέβα («Οι πιο δυναμικές εκτελέσεις στη Φιλαδέλφεια με τον μαέστρο Σπυρόπουλο», Ν. Υόρκη 1963), Λέοναρντ Μπερνστάιν («Ο μαέστρος Χρήστος Σπυρόπουλος είναι ο σωστός άνθρωπος για την Ένωση και το στη Νέα Υόρκη. Αξίζει την υποστήριξή μας προς όφελος της Ένωσης», Ν. Υόρκη 1973), Χέρμπερτ φον Κάραγιαν («Ο διακεκριμένος καθηγητής...», Βιέννη 1973), Ευγένιος Όρμαντυ, Καρλ Μπαιμ, κ.ά.... κ.ά..., ο δε διάσημος μουσικοκριτικός Milton Cross των «Times» έφτασε το 1964 να γράψει ότι σύντομα ο Σπυρόπουλος θα γίνει ο αντικαταστάτης του Δημ. Μητρόπουλου (!). Με την ανάγνωση αυτών των δημοσιευμάτων κάθε Έλληνας γινεται περήφανος μα και μελαγχολικός, μη μπορώντας να κατανοήσει τί ήταν εκείνο (πέρα από τις όποιες ανούσιες μεταπολιτευτικές διώξεις και ταλαιπωρίες) που ανάγκασε τον μεγάλο συμπατριώτη μας να διακόψει μια τόσο λαμπρή σταδιοδρομία αρχιμουσικού. Στο μεταξύ, και εκ παραλλήλου, ο Σπυρόπουλος, εξαιρετικά καλλίφωνος και ιεροπρεπής, είχε διατελέσει 1^ος χορωδός στον Χορό του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών (1954-58) και πρωτοψάλτης –με διορισμούς– στον ’γιο Ιωάννη Ρέντη (1960), Ανάληψη Πειραιώς (1960-62) και Ύψωση Τιμίου Σταυρού Αιγάλεω (1962, σε αντικατάσταση του φημισμένου Νικ. Βλαχόπουλου). Ακολούθως, όταν εγκαταστάθηκε στην Αμερική, έψαλλε σε ναούς των ΗΠΑ (σε Ευαγγελισμό Θεοτόκου Ν. Υόρκης, ’γιο Νεκτάριο Μπρούκλυν, Αγία Μαρκέλλα Αστόριας, κ.λπ.). Μετά την για οικογενειακούς λόγους επιστροφή του στην Ελλάδα το 1977, του προτάθηκε από τον Σπ. Δ. Περιστέρη να γίνει ο συνεχιστης του έργου του στον μητροπολιτικό ναό και το Ωδείο Αθηνών (άλλωστε ήδη από το 1967 ο Αθηνών Χρυσόστομος είχε απονείμει στον Σπυρόπουλο τον τίτλο του «άρχοντος πρωτοψάλτη της Αρχιεπισκοπής Αθηνών»). Όμως το σχέδιο Περιστέρη απέβη άκαρπο, γιατί ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ δεν αποδέχτηκε τους όρους Σπυρόπουλου (περί αναδιάρθρωσης του Χορού, οικονομικών απολαβών των χορωδών, αρμοδιοτήτων προϊσταμένης αρχής, κ.λπ.). Στη συνέχεια ο Σπυρόπουλος διετέλεσε πρωτοψάλτης σε: Παναγία Μαρμαριώτισσα Χαλανδρίου (1978), ’γιο Φανούριο Καρελλά (1987), Ταξιάρχες—Παναγία Γρηγορούσα Πύλης Αγοράς Αθηνών (1992), Αγίους Πάντες Κορωπίου (1993) και από το 1995 στην Αγία Τριάδα Νέου Ηρακλείου. Ως καθηγητής, δίδαξε θεωρητικά στο Ορφείο Ωδείο (1962) και στο Εθνικό Ωδείο (1979). Διετέλεσε δ/ντής Παιδείας των Ελληνο-Αμερικανικών Σχολείων και καθηγητής στο Ελληνικό Κολλέγιο, την Ακαδημία διδασκαλισσών του Γκάρρισον (Ν. Υόρκη) και στην Ακαδημία Αγ. Βασιλείου των ΗΠΑ (1963-68), ενώ την ίδια εποχή δίδαξε και στη Θεολογική Σχολή του «Τιμίου Σταυρού» (Holly Cross) του Μπρούκλυν. Τιμήθηκε: από την Κυβέρνηση των ΗΠΑ με το Αριστείο («Σημαία») για τα 200 χρόνια της αμερικανικής Ανεξαρτησίας, από τον Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών (1995) για τους εν γένει αγώνες του υπέρ των Γραμμάτων και της Τέχνης, όπως και από την ελληνοαμερικανική Οργάνωση «ΑHEPA» και άλλους Φορείς της αμερικανικής Ομογένειας. Έχει 3 παιδιά, λαμπρούς επιστήμονες, εκ των οποίων η κόρη του Χρυσάνθη Σπυροπούλου (Μπρούκλυν 1971) είναι διεθνώς γνωστή ερευνήτρια της ΝΑSΑ (Τμήμα Διαστημικής).

πηγή: www.musipedia.gr
από το «Λεξικό της Ελληνικής Μουσικής»
του Τ. Καλογερόπουλου

Η καλλιτεχνική και πνευματική "διαπλοκη" της σχολής Περιστέρη με ιερά τέρατα συνεχίζεται...Το βιογραφικό αυτου του ανθρώπου συγκλονίζει..διαβάστε προσεχτικά σας παρακαλώ ..Αξίζει τον κόπο

Αθήνας κάλλος...

Περπατώντας σήμερα τήν ώρα του δειλινού κάπου στα νότια προάστια, συνειδητοποιησα το πόσο εχει αρχίσει και μεγαλώνει η ημέρα .
Δειλά δειλά, αν και βρισκόμαστε στην καρδιά του Χειμώνα ξεμυτίζει η Άνοιξη...
Το μυαλό και η καρδιά πήγαν αμέσως στα υπέροχα δειλινά των Χαιρετισμών στη Μητρόπολη...
Χαιρε Νύμφη και Αλληλούϊα σε μινόρε...αρχές δεκαετίας 70...

"Οι δύο όψεις της Ελληνικής Μουσικής Κληρονομιάς"

αφιέρωμα εις μνήμην Σπυρίδωνος Περιστέρη

Πρακτικά Μουσικολογικής Συνάξεως

(Μέγαρο Ακαδημίας Αθηνών, 10 και 11 / 11/ 2000)

Επιμέλεια έκδοσης: Ευστάθιος Γ. Μακρής, Αθήνα 2003, σελ. 283.

Ο τόμος περιλαμβάνει ανακοινώσεις που έγιναν στις 10 και 11 Νοεμβρίου του 2000, στην «Μουσικολογική Σύναξι», στο Μέγαρο της Ακαδημίας Αθηνών με αφορμή τη συμπλήρωση δύο ετών από την εκδημία του αειμνήστου μουσικοδιδασκάλου Σπυρίδωνος Δ. Περιστέρη (1913-1998). Την πρωτοβουλία της διοργανώσεως είχε το Κέντρον Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών σε συνεργασία με την Ιερά Αρχιεπισκοπή και τη Μητρόπολη Αθηνών. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε την Κυριακή 12 Νοεμβρίου στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών, όπου τελέστηκε Θεία Λειτουργία μετά μνημοσύνου στη μνήμη του τιμωμένου προσώπου. «Σύναξις» με αφορμή την απόδοση τιμής στην προσωπικότητα του Σπ. Περιστέρη λειτούργησε ως έμπνευση για την προώθηση της παράλληλης και, ει δυνατόν, συγκριτικής έρευνας των δύο κλάδων της ελληνικής μουσικής παράδοσης – της βυζαντινής μουσικής και του δημοτικού τραγουδιού –, τους οποίους ο Σπ. Περιστέρης υπηρέτησε πιστά σε όλη τη ζωή του. Είναι γνωστό ότι ο αείμνηστος Σπύρος Περιστέρης, μυημένος «εξ απαλών ονύχων» στη μουσική και ειδικότερα την παραδοσιακή ελληνική μουσική, υπηρέτησε επί τρεις περίπου δεκαετίες στο Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, με το οποίο, και μετά τη συνταξιοδότησή του, εξακολούθησε να συνεργάζεται. Ως βασικός μουσικός ερευνητής συνέβαλε στη στήριξη και ενίσχυση του μουσικού αρχείου του Κέντρου και προσέφερε άφθονο μουσικολογικό υλικό με ειδικές αποστολές και έρευνες, που εξετέλεσε, υπό αντίξοες συνθήκες, σε πολλές περιοχές της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδος. Από το υλικό αυτό, καθώς και άλλο που συγκεντρώθηκε από τους ερευνητές του Κέντρου, κατέγραψε και μετέφερε στο πεντάγραμμο περισσότερες από 1500 μελωδίες.

Διαβάστε περισσότερα για τις Εκδηλώσεις και τις Προσφωνήσεις που πραγματοποιήθηκαν.

Κ ΨΑΧΟΣ -Ο ΜΟΥΣΟΥΡΓΟΣ

Κωνσταντίνος Ψάχος

(1869 - 1949)
Μεγαρευμιώτης μουσουργός και συνθέτης

Ο Κωνσταντίνος Ψάχος γεννήθηκε στο Μέγα Ρεύμα Βοσπόρου το 1869. Σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη και ανεδείχθη λόγιος μουσικός και πρωτοψάλτης σε κεντρικούς ναούς της Πόλεως. Ανεδείχθη καθηγητής της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής και διεκρίθη κυρίως στην μουσική διδασκαλία και θεωρία. Συνέγραψε επιστημονικά έργα περί της πατρώας μας Βυζαντινής Μουσικής.
Πριν 100 χρόνια, το 1904, επρόκειτο να ιδρυθή η Σχολή Βυζαντινής Μουσικής του Ωδείου Αθηνών. Και στην Αθήνα δεν ευρίσκετο κατάλληλο πρόσωπο με τις κατάλληλες γνώσεις για να ίδρυση την σχολή και να διδάξη. Τότε, οι αρμόδιοι απευθύνθηκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για να υπόδειξη ένα άξιο πρόσωπο.... διαβάστε όλο το κείμενο...

πηγή: http://www.megarevma.net/Psahos.htm

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ- ΠΑΛΑΤΙΝΟΝ ΜΕΛΟΣ

Τα περίφημα Λειτουργικά σε ήχο πλ.του Β' - Παλατινόν μέλος
του αοιδίμου Μητροπολίτου Σερβίων & Κοζάνης, ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΨΑΡΙΑΝΟΥ.
Τα ανωτέρω, ψάλλονται ακόμη εκ περιτροπής με αυτά του πλ.του Β' εκ του πα
στον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών.

Ο ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ

Από αυτόν τον μεγάλο εκκλησιαστικό ανδρα ξεκίνησαν όλα....

Διονύσιος Ψαριανός
Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης
1912 - 1997

Ο κατά κόσμον Νικόλαος Ψαριανός γεννήθηκε στον Πιτροφό της Άνδρου το 1912. Ήταν το πρώτο από τα οκτώ παιδιά του ιερέα Λεωνίδα Ψαριανού και της Πρεσβυτέρας Μαριγώς. Από πολύ νέος, είχε επιδείξει εκτός από τα άλλα του προσόντα και καλλιτεχνική προδιάθεση, γιατί ό,τι έφτιαχνε με τα χέρια του ξεχώριζε ιδιαίτερα. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στον Πιτροφό και πήγε γυμνάσιο στη χώρα της Άνδρου, περπατώντας καθημερινά επί 3 ώρες μαζί με άλλους συμμαθητές του.

Το 1927 οι θείοι του αρχιμουσικοί Νίκος και Κώστας Λάβδας, τον συμπεριέλαβαν στη Μαντολινάτα Αθηνών πού οι ίδιοι είχαν ιδρύσει στη Πλάκα και σπούδασε εκεί μουσική επί δύο χρόνια. Ό πατέρας του όμως είχε ανάγκη από τη βοήθειά του και τον κάλεσε στο χωριό όπου επί δύο χρόνια ασχολήθηκε με αγροτικές δουλειές, ενώ παράλληλα έψελνε στην εκκλησία του Άγιου Παντελεήμονα. Όπως ο ίδιος έλεγε: Ξεκίνησα να γίνω δάσκαλος και παπάς στο χωριό μου, κατ' επιθυμία του πατέρα μου σπούδασα μουσική, κινδύνευσα να γίνω πλοίαρχος και τελικά ακολούθησα την έμφυτη κλίση μου και έγινα Κληρικός.
Το 1934 μετά την απόλυσή του από το ναυτικό όπου υπηρέτησε, χειροτονήθηκε με την ευχή του πατέρα του Διάκος εις τον Πόρο, στη συνέχεια Ιερέας και κατόπιν πήρε το οφίτσιο του Αρχιμανδρίτη. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1942. Το 1952 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Ρωγών και το 1957 εξελέγη Μητροπολίτης Σερβίας και Κοζάνης. Από αυτή τη θέση διακονούσε την εκκλησία μέχρι το θάνατό του το 1997, ενώ παράλληλα δημιούργησε πλούσιο συγγραφικό έργο, έμμετρο και πεζό.
Ενδιάμεσα υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελος στην Ιερά Μητρόπολη Τριπόλεως και κατόπιν στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου αναδείχθηκαν τα σπάνια διοικητικά, ιερατικά και λειτουργικά του προσόντα. Ο Διονύσιος έγραφε με την ίδια σχεδόν άνεση, σονέτο, τροπάριο, μουσική, ποίηση, κήρυγμα, διήγημα, μελέτη και δοκίμιο. Οι κριτικοί είχαν διακρίνει από τότε το γνήσιο ταλέντο του και την επίμονη φροντίδα του για την επιμελημένη φράση και τη λογοτεχνική έκφραση.
Σαν πρωτοσύγκελος στην αρχιεπισκοπή ανακάλυψε το σπάνιο ταλέντο του Σπ. Περιστέρη και μετά από δική του εισηγηση τοποθετήθηκε στό πρώτο στασίδι της χώρας τόν Απρίλιο του 1951...

Διαβάστε περισσότερα για τον ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΨΑΡΙΑΝΟ

(πηγή: http://androspoets.homestead.com/Contents.html )

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΠ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΗ

ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ

«Ο Ηδυμελίφθογγος Τέττιγας της Εκκλησίας» (1913-1998) Στη μακραίωνη ιστορική της πορεία, η επιβίωση και η εξέλιξη της Εκκλησιαστικής μας μουσικής στηρίχθηκε πάντοτε σε παλαιούς εμπνευσμένους διδασκάλους και άριστους ερμηνευτές, οι οποίοι μετέδιδαν στους νεότερους την πίστη και τη βαθιά προσήλωση προς τις παραδοσιακές ρίζες, οι οποίες αποτελούν και προσδιορίζουν την ταυτότητα του ορθόδοξου χαρακτήρα τη Φυλής μας. Η φωτισμένη και λαμπρή αυτή χορεία των μεγάλων μουσικοδιδασκάλων, πρωτοψαλτών και λαμπαδαρίων, υπηρέτησαν την ιερή ψαλτική μας τέχνη, από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους μέχρι σήμερα, λάμπρυναν το μουσικό στερέωμα της Εκκλησίας μας και με την ανυπέρβλητη και βαθιά τέχνη τους και την έντονη προσωπικότητά τους, ύμνησαν το μεγαλείο του Δημιουργού και επί αιώνες στάθηκαν βράχοι αρραγείς και πολύτιμοι θεματοφύλακες της πανίερης Εθνικής Μουσικής μας κληρονομιάς. Στους νεότερους χρόνους, εμπνευσμένοι διδάσκαλοι της ιερής μουσικής μας, μουσικολόγοι, μουσικοδιδάσκαλοι και πρωτοψάλτες, ακολουθώντας τα ιερά βήματα των παλαιοτέρων, συνέχισαν την ευγενή πορεία προς τις εθνικές λεωφόρους των μουσικών μας παραδόσεων. Περίοπτη θέση στη χορεία των εμπνευσμένων και χαρισματικών ψαλμωδών και μουσικοδιδασκάλων της σύγχρονης εποχής, κατέχει ο Σπύρος Περιστέρης, ένας σεμνός και ασύγκριτος λειτουργός της ιερής ψαλτικής τέχνης και επιστήμης και απαράμιλλος εκφραστής της Ελληνικής μουσικής μας παράδοσης. Με βαθιά πίστη στην Ορθοδοξία και την ιερή μας παράδοση, βαθύς γνώστης της μουσικής επιστήμης και πλουσιοπάροχα προικισμένος με το θείο τάλαντο της ωραίας μελωδικής φωνής, αναδείχθηκε κορυφαίος ψαλμωδός και αποτέλεσε, για όλο τον ιεροψαλτικό κόσμο, ένα σύμβολο. Aν διατρέξουμε όλη τη ζωή του, από τότε που άρχισε να συνειδητοποιεί τον εαυτό του μέχρι το τέλος της επίγειας παρουσίας του, θα δούμε ότι ήταν μία, αδιάκοπη κυριολεκτικά, ζύμωση με τη Μουσική. Παράλληλα προσέφερε και πολύτιμες υπηρεσίες στην επιστήμη της Λαογραφίας. Ακούραστος λαογράφος επιτέλεσε σπουδαίο έργο επί σειρά ετών εργαζόμενος στο Κέντρο Έρευνας Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Ο Σπύρος Περιστέρης γεννήθηκε στη Ροδοδάφνη, ένα μικρό γραφικό χωριό της Αιγιάλειας , τον Μάϊο του 1913 και έμελλε να αναδειχθεί μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης εποχής, μία εξέχουσα και λαμπρή προσωπικότητα, η οποία γέμισε και σφράγισε , με τη δημιουργική της παρουσία , τον μουσικό χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας , όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα Από μικρό παιδί γαλουχήθηκε με τα θεία νάματα της Χριστιανοσύνης και μυήθηκε στην μουσική τέχνη, Βυζαντινή και Δημοτική, από τον πατέρα του Δημήτριο, ιατροφιλόσοφο, μουσικολαογράφο και εβριθή μουσικό, ιδιαίτερα βαθύ γνώστη της μουσικής και της ψαλτικής τέχνης. Ο Δημήτριος Περιστέρης, γενάρχης μιας πατριαρχικής οικογένειας από εννέα (9) παιδιά, έξι αγόρια και τρία κορίτσια, υπήρξε μία σπουδαία προσωπικότητα με πανελλήνια ακτινοβολία. Διαπαιδαγώγησε και γαλούχησε και τα εννέα του παιδιά όχι μόνο μουσικά διδάσκοντάς τα αρμόνιο, βιολί, κιθάρα, μαντολίνο, πανδούρα, Βυζαντινή μουσική και Δημοτικό τραγούδι, αλλά και πνευματικά, παρέχοντας στο καθένα ξεχωριστά όλες τις δυνατότητες να αναπτύξουν, με τη μόρφωση και την αγωγή σε υψηλό βαθμό, όλα τα ψυχικά χαρίσματα και τις ικανότητες με τις οποίες ο Δημιουργός τα είχε, πλουσιοπάροχα, προικίσει. Ο Σπύρος ήταν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Έτσι όλα τα παιδικά του χρόνια τα έζησε μέσα σε ένα μουσικό, κυρίως ψαλτικό και γενικά καλλιτεχνικό περιβάλλον. Ο ίδιος με πολλή συγκίνηση αλλά και νοσταλγική αναπόληση , στον πρόλογο του βιβλίου του « Δημοτικά Τραγούδια Ηπείρου και Μωριά-1950», ομολογεί: « Μέσα στο καλλιτεχνικό αυτό περιβάλλον του πατρικού μου σπιτιού, όπου η μια κόρη τραγουδούσε αρμονικά και τ’άλλο παιδί υποβλητικά έψελνε, κι’άλλα συνόδευαν με το βιολί ή με τον αυλό, κι’όπου ο πατέρας άπλωνε μία ατμόσφαιρα μουσικολαογραφικής δράσης, αναθράφηκα κ’εγώ και μυήθηκα από τον ίδιο στο ωραίο τούτο έργο». Δάσκαλοί του στη Βυζαντινή μουσική υπήρξαν, εκτός από τον πατέρα του, ο Θεόδωρος Βλάχος πρωτοψάλτης Μητροπόλεως Αιγίου και στη συνέχεια ο περίφημος διαπρεπής μουσικολόγος και εμβριθέστατος μουσικός Κων/νος Ψάχος, ο οποίος υπήρξε και πολύ αγαπητός φίλος του πατέρα του. Όταν ήλθε στην Αθήνα, μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο του Αιγίου, γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου για να αποχωρήσει μετά δύο χρόνια, κατά προτροπή του Πατέρα του, για να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη Μουσικολογία και τη Λαογραφία, όπως εξ’άλλου ήταν και το δικό του όνειρο. Στο διάστημα 1930-1934 φοίτησε στη Σχολή Βυζ. Μουσικής του Ωδείου Αθηνών με Καθηγητή τον Νικόλαο Παππά, απ’όπου έλαβε Πτυχίο Βυζαντινής Εκκλησ. Μουσικής με άριστα παμψηφεί». Δίδαξε για τρία χρόνια, Μουσική Παιδαγωγία στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία καθώς και στο διδασκαλείο μετεκπαίδευσης των διδασκάλων. Σπούδασε θεωρητικά και αρμονία κοντά στον Φιλοκτήτη Οικονομίδη, καθώς και επί τέσσερα χρόνια φωνητική, πιάνο και βιολί στο Ωδείο Αθηνών, ως υπότροφος. Ως Καθηγητής υπηρέτησε σε διάφορα Γυμνάσια από το 1936 έως το 1951. Είχε ιδιαίτερη επίδοση στο δημοτικό τραγούδι και υπήρξε από τους πρώτους ερμηνευτές στα προγράμματα δημοτικών τραγουδιών , με συνοδεία λαϊκών οργάνων, που μεταδίδονταν από την αρχή της ίδρυσης του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών κατά την περίοδο 1930-1935. Ο Σπύρος Περιστέρης υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς Μουσικολόγους, τους πιο αξιόλογους και ονομαστούς Λαογράφους και τους διαπρεπέστερους Μουσικοδιδασκάλους και Ερμηνευτές της Ψαλτικής τέχνης. Το δημιουργικό του έργο, ογκώδες σε ποσότητα και ποιότητα αναφέρεται στην τριπλή του ιδιότητα: Λαογράφος - Καθηγητής Μουσικής - Πρωτοψάλτης. Ως Καθηγητής της Βυζαντινής μουσικής έχει να επιδείξει σημαντική, πολύχρονη και καρποφόρα δραστηριότητα. Δίδαξε θεωρία Βυζαντινής μουσικής και ψαλτική τέχνη, επί τριετία, στο Θεολογικό Οικοτροφείο της Αποστολικής διακονίας. Το έτος 1937 διορίστηκε Καθηγητής στη Σχολή Βυζαντινής Μουσικής του Ωδείου Αθηνών και από τότε μέχρι την ημέρα του θανάτου του ανέδειξε ένα μεγάλο πλήθος μαθητών-αρίστων ιεροψαλτών που κοσμούν και τιμούν σήμερα τα ιερά αναλόγια των Εκκλησιών τόσο στον Ελλαδικό χώρο όσο και έξω απ’ αυτόν. Για πάνω από μισόν αιώνα, διοχέτευε σταθερά, μεθοδικά και ακούραστα σε εκατοντάδες μαθητές του, με τρόπο σεμνό και αθόρυβο, τη σοφία, την αστείρευτη μουσική γνώση και την πολύτιμη πείρα του, για την καλλιέργεια και την ορθή ερμηνεία της ψαλτικής τέχνης. Αλλά ο Σπύρος Περιστέρης, πέρα από την πολύτιμη προσφορά του στην επιστήμη της Λαογραφίας και την πολύκαρπη εθνοφελή διακονία του στη θέση του Μουσικοδιδασκάλου, έλαμψε, διακρίθηκε και συνδέθηκε περισσότερο με το λαό από τη θέση του Πρωτοψάλτη. Ως ψαλμωδός είχε μία ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα στην ψαλμωδία του. Διέθετε μία ιδιαίτερη τεχνική ερμηνείας και απόδοσης των Βυζαντινών μελωδημάτων, που απέδιδε όλο το μεγαλείο της ψαλτικής τέχνης, ακολουθώντας με σεβασμό και πιστότητα τις παραδοσιακές ψαλτικές επιταγές. Την ιδιαίτερη ψαλτική του τεχνοτροπία στην απόδοση των ύμνων χαρακτήριζε ακριβώς η βαθιά και πιστή προσήλωση στα γνήσια παραδοσιακά Βυζαντινά μέλη. Η ψαλτική του τέχνη ήταν λιτή και μεγαλόπρεπη χωρίς ακρότητες και απαλλαγμένη από κάθε είδους μουσικούς μελωδικούς ακροβατισμούς. Αυτό που αισθανόταν, όταν έψαλλε, ήταν ακριβώς ό,τι υπαγορευόταν από τη βαθιά και ακλόνητη πίστη του στο Χριστό και την Ορθοδοξία, στον αίνο, τη δοξολόγηση και τη δόξα των οποίων είχε αφοσιωθεί από τη νεανική του ηλικία. Το ψαλτικό του ύφος αποτέλεσε ιδιαίτερη «Σχολή» ακολουθώντας το παράδειγμα των μεγάλων πρωτοψαλτών που ανέδειξε η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Διετέλεσε Πρωτοψάλτης στους ιερούς Ναούς Αγίου Ανδρέου Αιγίου, Αγίου Νικολάου Γηροκομείου Αθηνών, Αγίου Δημητρίου Πλάκας, Αγίου Γερασίμου Πολυκλινικής Αθηνών και Αγίας Βαρβάρας Ψυχικού. Από το 1951 ανέλαβε Πρωτοψάλτης στον ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών όπου, με τους άξιους συνεργάτες του στον θαυμάσιο Βυζαντινό χορό τον οποίο ο ίδιος δημιούργησε, επί μισό αιώνα, κάθε Κυριακή και γιορτή, « πλημμύριζαν με τους πολύχυμους ήχους της Βυζαντινής μελωδίας τους αιθέρες, μετατρέποντας τη θεία λατρεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας σε μια δυνατή πνευματική παρουσία σ’όλο τον Ελλαδικό χώρο και πέρα απ’αυτόν». Η φωνή του Σπύρου Περιστέρη με τη θαυμαστή ευλυγισία και πλαστικότητα, συνυφασμένη με της ψυχής τη θεοσέβεια, έπερνε μια άλλη διάσταση, με τα ερτζιανά κύματα, και έφθανε στα πέρατα της Οικουμένης. Άρρωστοι, ταξιδεύοντες, εργαζόμενοι και πλήθος άλλοι, που για ποικίλους λόγους βρίσκονταν τις Κυριακές μακρυά από το Ναό, δέχονταν την πρωτόγνωρη μυσταγωγία της γλυκύτατης φωνής, του μεγάλου Πρωτοψάλτη, που μέσα στην ψυχή τους γινόταν ευχαριστία, παράκληση, έκσταση, αισθητική απόλαυση, πίστη και ελπίδα. H φήμη του είχε φθάσει στα πέρατα του κόσμου. Το 1995 , με πρωτοβουλία ομογενών παλαιών μαθητών του στην Αστόρια της Ν.Υ. ίδρυσαν τον « Μουσικολογικόν, Φιλολογικόν, Φιλοσοφικόν Σύνδεσμον» υπό την επωνυμία: «ΣΠΥΡΟΣ Δ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ - Επιστημονικόν ίδρυμα», «εις ένδειξιν πνευματικής οφειλής», όπως γράφει η πράξη σύστασης του ιδρύματος, «προς τον ρέκτην υμνωδόν, τον ιεροπρεπώς διαπρέποντα και γλυκέως, ως νέος Ιωάννης ο Γλυκύς, -΄΄εν μέσω εκκλησίας΄΄- μελωδούντα, τον προσφάτως βραβευθέντα….ως ΄΄άξιον εργάτην΄΄, ως καταυγάζοντα και καταφαιδρύνοντα, επί 50ετίαν ολόκληρον, δια του ΄΄παγχρύσου΄΄ μελωδικού του στόματος, ως σελασφόρος υμνωδός,…την Ορθόδοξον οικουμενικότητα, ως αφιερώσαντα μίαν ζωήν ολόκληρον-΄΄άδοντα και ψάλλοντα εν καθαρά καρδία΄΄, εις την σωστήν και πιστήν μεταλαμπάδευσιν των γνησίων μουσικών ΄΄γραμμών΄΄ των μελιρρύτων ύμνων της πατρώας ημών Βυζαντινής Υμνολογίας…..». Η μακρόχρονη θητεία του στο ιερό αναλόγιο του ιερού Μητροπολιτικού Ναού των Αθηνών στην κυριολεξία τον ταύτισε και τον συνέδεσε άρρηκτα με τον ιερό χώρο. Με υποδειγματική ιεροπρέπεια, γνώση και βαθιά ευλάβεια, με ταπεινότητα και Εκκλησιαστικό φρόνημα, ο γλυκύφθογγος Πρωτοψάλτης, λάτρης της παραδοσιακής λειτουργικής μουσικής της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, άριστος ερμηνευτής των κλασσικών Βυζαντινών μαθημάτων και τέλειος Χοράρχης, διατήρησε επάξια, το κορυφαίο αναλόγιο της Εκκλησιαστικής ζωής του τόπου μας, επί μισό σχεδόν αιώνα, από το 1951, μέχρι την ημέρα του θανάτου του στις 14 Σεπτεμβρίου 1998. Η εκδοτική του δραστηριότητα στη βυζαντινή μουσική εντοπίζεται σε μία σειρά δίσκων με διάφορα εκκλησιαστικά μέλη, μονωδιακά και χορωδιακά, που έχει εκδώσει από το 1951 και μετά, με συνεργασία της εταιρίας «ΦΙΛΙΠΣ» και της αδελφότητας «ΖΩΗ». Για την όλη προσφορά του και το δημιουργικό του έργο, του απονεμήθηκαν πολλές τιμητικές διακρίσεις, έπαινοι, ευαρέσκειες και τιμητικά διπλώματα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Αμερική στην οποία είχε προσκληθεί πολλές φορές. Με εξαίρετο ήθος, γλυκύτητα λόγου και ευγένεια, αρχοντικός με μοναδική εντιμότητα και απαράμιλλη αρετή ο αείμνηστος πρωτοψάλτης, έχαιρε της εκτίμησης και αγάπης, όχι μόνο των πολυπληθών μαθητών του, θαυμαστών και μιμητών της ψαλτικής του τέχνης, και των συναδέλφων του, αλλά όλων ανεξαιρέτως των φίλων της λειτουργικής μουσικής της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Σήμερα, ο «ηδυμελίφθογγος τέττιγας της Εκκλησίας», ο γλυκύτατος μελωδός, ο Άρχοντας πρωτοψάλτης του ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών, ο Mουσικοδιδάσκαλος και Μουσικολαογράφος, ο Καθηγητής της Βυζαντινής Μουσικής του Ωδείου Αθηνών, ο Σπύρος Περιστέρης δεν βρίσκεται ανάμεσά μας. Στις 14 Σεπτεμβρίου του έτους 1998, ημέρα της εορτής του Τιμίου Σταυρού, που συμβολίζει την σταύρωση του θανάτου και τη σωτήρια ανάβαση της ψυχής προς τον ουράνιο προορισμό της, παρέδωσε το πνεύμα στην απειρότητα της άλλης ζωής, για να απολαύσει πλέον «τον της δικαιοσύνης έπαινον». Ελεύθερη πλέον η πανάγαθη ψυχή του από τον επίγειο χιτώνα της, κατοικεί και φτερουγίζει στο πάλευκο παλάτι της Θείας Βασιλείας του και έχει προστεθεί στο Ιεροψαλτικό Πάνθεο που κοσμεί τα Ουράνια αναλόγια και υμνεί με τις παναρμόνιες Αγγελικές μελωδίες τη δόξα του Θεού, που την καταυγάζει το ανέσπερο φως της Ανάστασης, ελπίδα της φθαρτής επίγειας ζωής μας.

Φίλιππος Αθ. Οικονόμου

Ο ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΤΖΕΛΑΣ

Τζελάς Π. Ευάγγελος

(Αθήνα, 1930-1992)

Διακεκριμένος ιεροψάλτης. Διετέλεσε λαμπαδάριος στη Μητρόπολη Αθηνών (διάδοχος του Σ. Σάββα) και δ/ντής του αριστερού Χορού, συνεργαζόμενος άψογα με τον διαπρεπή πρωτοψάλτη Σπ. Περιστέρη επί συναπτή 40ετία (από το 1952 ώς τον θάνατό του). Προηγουμένως, έψαλλε στην Κοίμηση Θεοτόκου Κολοκυνθούς και τη Χρυσοσπηλιώτισσα. Μαθήτευσε στους Ι. Μαργαζιώτη και Ε. Φαρλέκα (Ωδείο Αθηνών, πτυχίο το 1949 και δίπλωμα το 1956) και στον Σ. Καρά. Παρακολούθησε μαθήματα μουσικής ορθογραφίας και σύνθεσης του περίφημου Ν. Χρυσοχοΐδη, ενώ μαθήτευσε και στη Σχολή μονωδίας του Εθνικού Ωδείου (τάξη της Ε. Κοκκινάκη). Διετέλεσε καθηγητής ωδικής και καθηγητής της βυζ. μουσικής σε Σχολές και Ωδεία (κυρίως στο Εθνικό, το Ορφείο-από το 1966 και το Παλλάδιο). Ήταν επίσης δ/ντής στη Σχολή Βυζ. Μουσικής Νικαίας (1968). Στους εν γένει μαθητές του οι: Σ. Έρτσος, Δ. Κανελλόπουλος, Ν.Κ. Κάντας, Αλ. Κατσαρός, Α. Μπιτζής, Γ.Κ. Παπαχρόνης, Ι. Ταβουλάρης, Π. Τσατήρης (βλ. Τσατήρη,Οικογένεια), κ.ά. Στις 12.10.1985 εμφανίστηκε με τη Χορωδία του (Πρότυπος Εκκλ. Εθνική Χορωδία) ενώπιον του Πάπα στο Βατικανό και τον Δεκέμβριο του 1986, σε 2 Συναυλίες στο Παλέρμο. Ήταν κάτοχος μεγάλης μουσικής βιβλιοθήκης (με σπάνιες εκδόσεις και πλήθος χειρογράφων) και διετέλεσε αντιπρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Ιεροψαλτών Αθηνών (και εκπρόσωπός του στην ΟΜΣΙΕ). Μελοποίησε ιερές Ακολουθίες και διασκεύασε διάφορα μαθήματα.

πηγή: www.musipedia.gr

Εκπληκτικός μουσικός ...Διαθέτουμε σε dvd τις δύο συναυλίες στο Παλέρμο.
Η διευθυνση της χορωδίας είναι υποδειγματική.Κριμα που εφυγε νωρίς..